دم واپسین - مجله هلال ادب و هنر

"آفتاب طهران نیز از وی پیروی کرده و اینک‌ تمام جلوهء خود را از دست داده و مانند رخسارهء رنگ باختهء مریم شده است. درون گرم‌ وی و دل فروزنده‌اش هرچه آتش خداداد در نهاد خود داشته بکار برده‌اند و اینک آن کانون هم خاموش گشته‌ و سرد شده است!اگر مرد میبود چندان بیچاره نمیشد میتوانست بگوشه قهوه‌خانه‌ای یا بطویله توانگری پناه‌ ببرد!و لیکن زن جوان بیست ساله‌ای با کودکی دو ساله که از آغوش او جدا نمیشود یکجا میتواند پناه بجوید؟ بجز آنجایی که اینک بسوی آن رهسپار خواهد شد؟ چهل روز از زمستان گذشته است. سرانجام‌ آیا نباید فردا را هم چون امروز بگذراند و در آغوش باد و سرما برین سکوی روبروی دروازه بنشیند؟ نه دیگر بست!تا کی میتوان این‌چنین زندگی یکنواخت‌ را از سر گرفت؟تا کی میتوان هر دری را زد؟ در عین اندیشه بود که باز پسین دم زندگی خود را بهوای آزاد و آخرین یادگار زندگی خود را بهوای‌ آزاد و آخرین یادگار زندگی خود آن کودک دو ساله را که‌ تازه خوابش برده بود بسرمای زمستان سپرد!"