پوزشی بر تأخیر جواب! (به دوست گرانمایه استاد سخن حمیدی) ادب و هنر

"پوزشی بر تأخیر جواب!(به دوست گرانمایه استاد سخن حمیدی توللی* (به تصویر صفحه مراجعه شود) ناشده،با چون تو عزیزی،به گفت‌ بار دگر،اشتر طبعم،بخفت! گرچه،تن از دست اجل،برده‌ام‌ خونجگری،خسته و افسرده‌ام. دور نقاهت،به درازی کشید عمر حقیقی،به مجازی کشید! (بود من)القصه(نبود)است و بس‌ شعلهء شوقم،همه دود است و بس! رغبت آن نیست،که بسر(نامه‌ای) با دل آسوده،زنم خامه‌ای‌ چامه بلب،یاد عزیزی کنم‌ با غم دیرینه،ستیزی کنم‌ نامهء یاران و،سه فرزند من‌ گشته،درین بسته لبی،بند من! ویژه،که بر سرزنش ناصواب‌ حوصله‌ای نیست،که گویم جواب! پیله صفت،نامه،بمن می‌تند هر نفسم،بر سروتن،می‌تند! میز من،از نامهء نیکان،بر است‌ آنکه کشد بار مرا،استر است! من به فغان-زینهمه شرمندگی‌ زنده‌ام-ای تف بچنین زندگی! *** الغرض،ای جان حمیدی،جهان‌ بزم شرنگی بدو،از مانهان! بادهء نوشینه،گلو سوز شد زخمه،یکی زخم جگر دوز شد! با تو،که گامت،به سر این ره است‌ هرچه بگویم،سخنی کوته است... دورم اگر از تو،غریبم مدان! بر سر سودای فریبم مدان! (*)آقای استاد فریدونی توللی از شاعران و ادیبان طراز اول کشور."