درسی از معلم خسته خرسند ادب و هنر

"به چشمانم،که با چشمان مرطوب مادرت در دلتنگی تو گریسته است: منم، معلم خستهء خسته‌ات که در بامداد تبسم گلهای دلنواز کودکیت در چشمانم بالیدند من از برکهء قطره قطرهء حوصلهء خویش باغچهء کوچک بی‌تابیت را سیراب کرده‌ام و آنگاه که به ریشه دادن قلم در شیار شیرین انگشتانت خورشید را طاقت نمانده بود و آنگاه که نخستین نگارش خود را بر برگ برگ اشتیاق مهربانی من مشق کردی: من در اشک خند رضایت خویش خرسند بودم و در آن بعدازظهر زیبا که زنانگی،بر شاخه‌های قامت دلنشینت به میوه نشست و زیستن ضربان دوباره‌اش را در دستهای نارست آغاز کرد مرا سعادت به سبزترین فصل خود که دیدم:دختر دلنواز مدرسهء عشق را معلمی عاشق بوده‌ام و دیدم که او عصارهء دل خسته‌ام و چشمان پر غبارم را در قاب زرین اندیشهء خویش بر قامت سعادت شهر آویخته است دختر مدرسهء مهربانی!"