گل در اشعار پروین مقاله

شرایط خاص اجتماعی و فقر و فلاکت،ارزشهای والای انسانی را به‌ نابسامانی می‌کشد او همچو مسیحی به‌ صراحت روح در قالب سخن می‌نهد و آشکارا از درد زمانه سخن می‌گوید او در این تضادها و تعارضات و در صعب روزگار خویش همچون‌ مردان و شاید برتر و بهتر قهرمانانه و بدون‌ هراس به دفاع از ارزشهای والای انسانی‌ می‌پردازد چنانکه علامه قزوینی از او به عنوان‌ ملکة النساء الشواعر یاد می‌کند و بهار به او نابغه شعر لقب می‌دهد بر این پایه او می‌خواهد زنجیرها را از پای زخمدار اسارت بگشاید و روسیاهان زمان خویش را با ابزار کلام رسوا نماید او تبسم گل را در خار،آفتاب را در برابر شب نور را در مقابل ظلمت سفیدی را در مقابل سیاهی به تصویر می‌کشد و از ورای‌ فاصله‌ها تراوشات ناهنجار زمانه خویش را جستجوگر می‌شود.