از قابوسنامه در آئین و رسم شاعری متفرقه

"بپرهیز از سخن‌[غامض‌]و چیزی که تو دانی و دیگران را بشرح‌ آن حاجت آید مگوی که شعر از بهر مردمان گویند نه از بهر خویش. اما بر شاعر واجب‌ است از طبع ممدوح آگاه بودن و بدانستن که وی را چه خوش‌ آید آنگه وی را[چنان‌]ستودن که وی می‌خواهد که تا آن نگویی‌ که خواهد ترا آن ندهد که تو خواهی... اگر هجا خواهی‌ گفتن‌[و]ندانی همچنانکه کسی را در مدح ستا[یی‌]،ضد آن‌ مدح بگوی و هرچه ضدمدح بود هجا نباشد.. و هرچه گویی از از جعبهء خویش گوی،گرد سخنان مردمان مگرد[که‌]آنگه‌ طبع تو گشاده نشود و میدان شعر تو فراخ نگردد... اگر از جایی معنی غریب شنوی و ترا آن خوش آید خواهی که برگیری‌ و دیگر جای استعمال کنی..."