هنر و اندیشه: چند شعر از چند شاعر ادب و هنر

"برچکاد مرگ آتش شب پریشان است آذرخشان ابر هول‌انگیز 2lدمبدم می‌تندرد،خواب گران کوه را آشفته می‌سازد خشم بر گردونه طوفان تازیانه در کف از رگبار دهشت‌بار توسنان بی‌عنان را پیش می‌تازد بیشه‌ها را می‌دراند،همچنان‌که آب‌ها را،باد خط رأس تپه‌های ساحلی را موج می‌گیرد، هم‌چنان‌که رودبار و دره را سیلاب، همچنان‌که دشت را مرداب *شب پریشان است و ظلمت را دمادم اژدهای برق‌ می‌لیسد بی‌گمان فانوس دریا را دکل با موج‌ها رفته است دور،دور از ساحل تاریک،در کولاک ناامیدانه کجا با مرگ می‌جنگد روی آب‌ها،مردان‌ ماهیگیر؟ برشکسته،بادبان بگسسته کشتی‌ها یا به زورق‌ها و تخته پاره‌ها،بر موج سرگردان آه،آیا سوی ساحل را کس تواند یافت زان مردان؟ *** شب پریشان است و طوفان زیرورو کرده است‌ دنیا را می‌خزم چون دود دل بر سینه این کوه بر چکاد مرگ خود می‌ایستم،بر دست می‌گیرم، قلبم،این فانوس دریا را بوی زخم ضیاء الدین ترابی صدای ساز کهنه‌ام که می‌پیچد در کوهستان‌ عقاب‌ها بال‌هایشان را برمی‌دارند و می‌گریزند سمت آسمان و ماهی که از پشت ابرها سرک می‌کشد به تماشای من و زخم‌هام."