پرویز شاپور: خفتن در روزنه ی امید خبر و گزارش

"شایدتنها تصویری از شاپور،که در میان کتاب‌ها و نوشته‌هایبه چاپ رسیده،او را بدون موهای بلند و محاسن نشانمی‌دهد،طرحی باشد که امضای اردشیر را در کنار خود داردو در کتاب اول کاریکلماتور به چاپ رسیده است(چاپدوم،1355،انتشارات مروارید). در این کتاب‌ها تصاویر زیادی است که شاپور از خود کشیده(به تصویر صفحه مراجعه شود)و اگر امکان کنار هم گذاردن این خودنگاره‌ها وجود داشت،تصویر دقیق‌تری از شاپور به دست می‌آمد؛چه در آنجایی کهبا خود به مزاح پرداخته،مانند تصویری ساده،اما زیرکانه کهچون عنکبوتی از سقف آویزان است و یا زمانی که خود را ازپهلو دیده و قامتی چون کمان را به نمایش گذاشته و یا زمانیکه خود را در جمع یاران دیده؛تنگ ماهی و موش و گربه وکلید سل و صندلی و پروانه و سنجاق‌قفلی... {UU}[پرویز شاپور]از کراهت دنیا توشه برنمی‌دارم سیدا میر سقراطی (به تصویر صفحه مراجعه شود){Sعشرت کنیم و نه به حسرت کشندمان#روزی که رخت جان به جان دگر کشیم1S}انزوا لزوما همیشه مقدس نبوده است. اما چه اصراری است که یک هنرمند بر دوش خود می‌گذارد یا طریقی اززندگی است که برای انسان‌های مختلف به نتایج مختلف ختممی‌شود؟چه طور هنرمندی می‌تواند از سر زندگی و شادابیسخن به میان آورد که آن را در اختیار ندارد؟ پرویز شاپور،عذاب تنهایی را به جان کشید تا دست از تحلیلکردن و هم‌زمان تحلیل شدن بردارد؛چون می‌دانست تحلیلبه‌معنای فرو کاستن است!در کاریکاتورهایش یا خود را بهتصویر کشید یا اردشیر محصص یا فروغ فرخزاد. چهکسی باور می‌کند این جملات از عشق شاپور شوریده‌حال ونازک‌خیال به انسانیت تهی است؛انسانیتی که دنبالش بود وآن را می‌ستود و به ناچار در کنج عزلت،در آسمانشهری بهنام سکوت درون،آن را یافت: -قطرۀ باران،اقیانوس کوچکی است."