مناجات - مجله کاوه (مونیخ آلمان) ادب و هنر

"با پای شعر سوی تو میآیم این زمان؟ تا سر کنم ترانهء خود را از بام روزگار. در سالهای پیش که در روبروی ما دریا نشسته بود من با سرود خویش بسیار ساختم زورق برای مردم جویای آفتاب؛ اینک طناب دار ببافم من؟-ای دریغ! در این زمان که رخنه بسیار چشم را پر کرده است قیر ما در درون چشم خورشید زندگانی خود را پنهان نموده‌ایم. ما رهرو طریقه کس جز تو نیستیم، جز عشق و زندگی در این دل کویر ما را کسی به جستجوی ره نخوانده است تو خود بهر چه می‌گذرد خوب آگهی! ما را کنار آنکه عزیز بود پیشمان پیوند قلبهای بلا دیده نام ده، وز قلب مادری مگذار شاخ سرو بلندی سوا شود اشعار من این کشتزار عشق درو خورده مرا از دست من مگیر، مگذار دیده‌ای در پیشگاه تو از دیدگاه روشن مردم جدا شود،- ای آفریدگار!"