خرمشهر - مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران ادب و هنر

زیور تو تاریخ است،بوی فردا می‌دهی، و کابین تو یادگارهای قرون است:مهتاب و و نخلستان،سیاهی کاروان‌ها و سپیدی امیدها، لشکر سلم و تور که گم شد در این بیابان دور... و آن این است که‌ ایران از پای نمی‌افتد،می‌طپد و چون ققنس از خاکستر خود برمی‌خیزد،مانند دلفین‌ جست می‌زند و پیدا می‌شود و نهان می‌شود،و باز از نو هست،هر کجا که گمان کنید نیست، درست همانجا هست:در هر لباس،هر سیما،چه در زربفت و چه در کرباس،چه گویا و چه خاموش، هزاران هزار صدا در خرابه‌های تو پیچید که‌"دیوان آمد،دیوان آمد"این صدا در خرابه‌های دیگر نیزپیچیده است،و گوش روزگار با آن آشناست. ولی دیوان می‌آیند و می‌روند،غولان می‌آیند و می‌روند،دوالپایان پاورچین پاورچین می‌گذرند،و آن‌ روندهء بزرگ که ایران نام دارد،می‌ماند. و ایران،این لوک پیر همیشه جوان،چون یال‌های خود را تکان می‌دهد،بادیه‌ می‌لرزد،رمل‌ها و صحراهای غفر می‌لرزند،سرابها می‌لرزند،نوشندگان نفت که کباب سوسمار مزهء آنهاست،می‌لرزند.