تجربه های جوان: شاید ادب و هنر

"(به تصویر صفحه مراجعه شود) نویسنده:مهناز رضایی همین حالا چیزی منفجر شد،بی‌هیچ صدایی،هیچ‌ صدایی،حتی بوی دود معلق در فضا را هم حسن نمی‌کنم و آن طعم آشنا را. با خود می‌گویم:پری تیوی تو هنوز این‌جا هستی؟ هربار که چیزی منفجر می‌شود،آسمان را لحظه‌ای‌ روشن می‌کند،آن بالا در تیررس نگاه من.. می‌دانم امشن نمی‌خواهی مرا تنها بگذاری،پری‌ تیوی آن شب به من یاد من آمده است. (به تصویر صفحه مراجعه شود) این را داد می‌زنم و می‌گویم:پری تیوی من نمی‌خواستم‌ این‌طور بشود و بیهوده سعی می‌کنم زیر روکش سیاهی‌ پنهانت کنم. انگار همین حالا روبروی من ایستاده‌ای و به آسمان خیره‌ شده‌ای،چیزی را دنبال می‌کنی و من چوبها را با پایم‌ می‌شکنم و آتش روشن می‌کنم. اصلا برای همین اینجا آوردمت-سر شاخه‌هایی را که سرشان‌ آتش گرفته به آسمان پرتاب می‌کنم-و این صدای خنده من‌ است که طنین می‌اندازد. پری تیوی انگار او از تاریکی زاده شده است."