ایرانی: انتظار ادب و هنر

"نگاه دختر به خاکه دانه باران بود و گل‌های نازک نور آفتاب نبود تا گلبرگ‌های‌شان را باز کنند. آهی عمیق کشید و پرسید:«صبر زرد چیه؟» «برای اولین باره که همچین چیزی می‌شنوم»و بعد گفت:«کتابی از تولستوی؟» دختر به غنچه‌های شیپوری روی ایوان نگاه می‌کرد و اندیشید:«چه صبری دارن‌ برای شکفته شدن» به تماس دیشب پسر فکر کرد. پسر گفت که پدرش مریضه و روز سختی را داشته و او که خسته شده بود از خیلی چیزها،بهش گفته بود«حوصله‌تو ندارم» دودل بود ولی بیشتر به خودش حق می‌داد. پرسید:«چیه مریضی؟»و او با ناراحتی گفته بود:«نخیر!به علت سلامتی بیش از حد،توی این زمانه غریب مونده» با خودش فکر کرد جوابی که ناخودآگاه به سؤالی ساده داده،چه‌قدر خنده‌دار و در عین حال غمگنانه است. به خودکاری که‌ روی جدولی نیمه‌تمام بود خیره شد و فکر کرد کاش آفتاب درمی‌آمد و گل‌های‌ ناز باز می‌شد. اما اصلا انگار از موضوع خبر ندارد یا این‌که فکر می‌کند این شوهر بی‌وفایم موضوع را به‌ام گفته."