چکیده:
نقش و تأثیرگذاری طبقات فرهنگی جامعه،از دیگر قشرها بیشتر است و از میان آنان شاعران و صوفیان در این زمینه،تأثیرگذاری چشمگیری دارند؛ زیرا با دارا بودن جایگاه اجتماعی از یک سو،و جایگاه سیاسی به دلیل نیاز حاکمان و شاهان به آنان از سوی دیگر،موقعیت ممتازی داشتهاند.
حکومت اوده در هند نیز مانند بسیاری از حکومتها،از شاعران و صوفیها بهرههای زیادی برد و به دلیل گرایش به تشیع،این دو قشر در زمینه گسترش تشیع در هند و به ویژه در اوده نقش زیادی داشتهاند.در این نوشتار،به بررسی نقش شاعران و صوفیان در گسترش تشیع در اوده پرداخته میشود.
خلاصه ماشینی:
"دانشمندان شیعه این مسأله را درک کردند و شاعری را ابزاری برای گسترش تشیع قرار
بعد به وسیله شعر شیعه شدند و درباره اهل بیت علیهم السلام شعر میگفتند.
است که طبقات فرهنگی مانند شاعران و صوفیان،در زمینه گسترش تشیع در هند چه
دانشمندان شیعه مانند میرزا دبیر عالم دین(5621ه)این کار را انجام دادند.
2میرزا دبیر و میر انیس هم عصر بودند و درباره اهل بیت علیهم السلام این قدر مرثیه
بین مردم خواندند و رواج دادند که هر خاص و عام مرثیه میخواند و فرهنگی به وجود آمد
مرثیهخوانی در راه تبلیغ و رشد تشیع،آن قدر مؤثر بود که هندوها نیز درباره اهل بیت
شعر گفتن در زمان دولت اوده هنر بود و اشعار،بهترین وسیله برای تبلیغ اسلام و تشیع
بعد از این در خانه او عزاداری امام حسین علیه السلام شروع شد.
شاعران شعر میسرودند و فضایل اهل بیت را بیان میکردند.
مصیبت امام حسین علیه السلام به صورت شعر به مردم رسید.
داد و پسرش شاه اشرف بر شهادت امام حسین علیه السلام مثنوی نوشت.
جانم نیز مرثیه میخواند و این سبب شد که عموم مردم گرایش شیعی پیدا کردند و
سلیمان نیز مصیبت خاندان اهل بیت را به شکل مرثیه بین مردم ذکر میکرد و شقاوت
مردم گفت که دین چیست و بعد از این معرفت و منزلت اهل بیت بین مردم آشکار
علیه السلام چه بود و سیرت اهل بیت بیان شود.
این عالم و شاعر،خدمات زیادی برای تشیع انجام داد و اسلام را تبلیغ
معتقدانش نیز او لباس سیاه میپوشیدند و پرچم امام حسین علیه السلام را بلند میکردند."