شعر طنز: حکایت کفش و شلوار ادب و هنر

"و هم مارمولک‌ همه روز و شب فکر الواطی است‌ مخش عیب دارد کمی قاطی است‌ فقط فکر ریش و سبیل خود است‌ چه گویم از و که ذلیل خود است‌ قسم جان بچه،به جان عیال‌ خورد سهل و ساده مثه پرتقال‌ سحر تا به شب می‌کشاند مرا کشد سوسک را با من بی‌نوا مرا دلخوری نیست از نقش او بگویند ریگ است در کفش او گناه من اینجا چه باشد که هم‌ کشم بار و هم آخرش متهم‌ چنین گفت کفش منو زار شد سپس نوبت بغض شلوار شد ترکید و طوری که صدایش پکید که تا سازمان ملل هم رسید تو گویی که حجمی ز اورانیوم‌ مثال همان بمب استادیوم‌ شده منفجر در دلش ناگهان‌ امان ای امان ای امان ای امان‌ بگفتا که حالت ز من بهتر است‌ مرا این‌چنین جان تو باور است‌ که مانده است بر لوح ادوارها کشد ظلم بسیار شلوارها مرا از تو بد نام‌تر کرده است‌ به پای خودش دربدر کرده است‌ چروکم کند سخت با وضع بد و بعدش بوریم اتو می‌کشد مرا چرک و چیلی کند گاه‌گاه‌ که از آن برآید بسی آه‌آه‌ به شستش مرا زیرورو می‌کند اگر پاره گردم رفو می‌کند ترا بدترین فحش ریگی به کفش‌ که رویت از آن می‌شود هی بنفش‌ ولیکن ببین سختی کار ما که گویند شلوار او شد دو تا *حمید هنرجو پروانه باران مثل شکوفه،رنگ رنگی مثل گلی،مثل بهاری مادر!تو هم اندازهء من پروانه‌ها را دوست داری چادر نماز کهنه‌ی تو یک عالمه گنجشک دارد از صبح تا شب،چشم‌هایم گنجشک‌ها را می‌شمارد..."