ظرفی در آب روان سرمقاله

"ظرفی در آب روان تو در درون ظرف و ظرف درون آب-روان-است:به کجا می‌روی؟ اگر از ظرف خویش بیرون نیایی؛ظرف دیگری لازم آید تا-سبب شود-که به‌ ظرف خویش نظر کنی. اینک،ظرف در حرک است و کار را سخت‌تر می‌کند:اگر حرکت نکردی تو را به حرکت در می‌آورند؛اگر-خود-به چاه خویش،پناه‌ نبردی؛تو را به درون چاه فرا می‌خوانند-نه این که تو را به درون چاه بیندازند: دعوت به چاه کجا و انداختن در چاه کجا؟ چاه یوسف را می‌گویم و شکم نون‌1و حوت‌2را:و به زیر زمین فرو رفتن قارون‌3 را و از دست دادن اسم اعظم بلعم‌4را. یوسف به چاه فرا خوانده شده‌5:ظاهرش چنین بود که به چاه انداخته شد. یوسف‌ به چاه خویش پناه برد و اگر نه کجا می‌توانست-آنچنان که باید-با خلق‌ در آمیزد؟ مگر در منطق نخوانده‌ای که نتیجه باید-پیش‌تر-در مقدمات نمودار گردیده‌ باشد:مقدمات خواب خلق خدا6،کجا،در استنتاج یوسف نمودار بود؟استنتاج‌ یوسف،استنتاج نبود،تفسیر نبود؛بلکه تأویل بود،چنانچه فرمود:« و ما یعلم تاویله‌ الا ا..."