داستان خارجی: گفتاری دیگر ادب و هنر

"کلمات،که در بطری‌های‌ شیشه‌ای نگهداری می‌شدند،منتظر شاعرها بودند،دیوانه‌وار میل داشتند برگزیده شوند و خود را به آن‌ها عرضه می‌کردند:کلمات به‌ شاعرها التماس می‌کردند که آن‌ها را نگاه‌ کنند،که آن‌ها را بو بکشند،که آن‌ها را لمس‌ کنند،که آن‌ها را بلیسند. در خانه‌ی کلمات میزی از رنگ‌ها وجود داشت. در دیس‌های بزرگی رنگ‌ها خود را عرضه می‌کردند و هر شاعر از رنگی که لازم‌ داشت برمی‌داشت. آن را می‌برند و آن‌ قدر کوچک می‌کنند،تا در مشت جا بگیرد، برای آن‌که مغلوب دوباره زنده نشود. و گفت که ما انسانها دریایی از آتش‌های‌ کوچک هستیم. بعضی‌ آتش‌ها،آتش‌های بی‌جان،نه روشنی‌ می‌بخشند و نه می‌سوزانند؛اما آتش‌های‌ دیگر زندگی را با چنان اشتیاقی می‌سوزانند که نمی‌شود بدون مژه زدن به آن‌ها نگاه کرد، و هر کس به آن‌ها نزدیک شود،می‌سوزد. وقتی پسربچه و پدرش پس از پیمودن‌ راه زیادی،بالاخره به آن تپه‌های شنی‌ رسیدند،دریا در مقابل چشمانشان منفجر شد و گستردگی دریا آن‌قدر زیاد بود،آن‌ چنان شدید می‌درخشید که پسربچه در برابر زیبایی‌اش قدرت کلامش را از دست‌ داد."