یادداشت نخست: آنها که بزرگ می شوند و آنها که کوچک و کوچک تر سرمقاله

"اما اکبر رادی را داریم،بهرام بیضایی را داریم‌ و کسان دیگری را داشتیم که شاید اگر در نروژ به‌ دنیا آمده بودند یا در جای دیگری که قدرشان دانسته‌ می‌شد،ما هم می‌توانستیم حرفی داشته باشیم برای‌ گفتن به جهانیان،این‌که در آثار«ایبسن»ظرایف‌ و ویژگی‌هایی هست که نوشته‌هایش را اعتبار می‌بخشد و بازیگران تاتر را در همه جای دنیا به‌ وسوسه می‌اندازد تا اثری از او را به صحنه ببرند به‌ جای خود محفوظ اما این اشتیاق را چه کسانی دامن‌ زدند و ارزش آثار او را به جهانیان شناساندند؟و آیا ما هم درباره نویسندگان و شاعران و نمایش‌نامه نویسانمان همان کاری را می‌کنیم که‌ دیگران کرده‌اند و می‌کنند؟نه!ما حتی درباره حافظ و سعدی و مولانا هم کاری نکردیم که باید و اگر این نام‌ها در دنیای امروز جایگاهی یافته‌اند این‌ جایگاه را بیش‌تر از آن که مدیون ما باشند وامدار محققین و متشرقینی هستند که آنان را بازشناختند و ارزش کارشان را در عرصه جهان به رخ کشیدند؟ راستی چرا؟آیا ما دچار عقده خودکم‌بینی تاریخی‌ هستیم که می‌ترسیم یا رویمان نمی‌شود درباره هنر و هنرمندانمان حرف بزنیم؟یا شاید یک جور تنگ‌نظری هست که گمان می‌کنیم با گفتن از بزرگان هنر و اندیشه خودمان کوچک می‌شویم؟ نمی‌دانم اما آن‌چه که می‌دانم این است که ما نه در حق اهل هنر و اندیشه که بیشتر در حق خود جفا می‌کنیم."