چکیده:
در این مقاله نویسنده با استناد به حدیث "انّ علیّا مع القرآن و القرآن مع علی" به تفسیر معیّت قرآن و علی پرداخته و معانی متعدد زیر را برای آن بیان نموده است: 1. اتحاد و یگانگی حقیقت قرآن و امام علی(ع)، 2. سببیت و علیّت وجود امام علی(ع) برای قرآن، 3. رابطه علمی به معنای احاطه علمی امام علی(ع و اهل بیت(ع) به قرآن و 4. رابطه معنوی و طبیعی که خود به دو قسم رابطه تبیینی و رابطه مصاحبت و تلازم تقسیم میشود. و در پایان به انواع دیگر رابطه اشاره کرده است.
خلاصه ماشینی:
"لایمسه الا المطهرون»(واقعه/77 ـ 79) تنها رسول اکرم و عترت پاکش که همه با ذات الهی ارتباط بیشتر و اطاعت قوی تر دارند و در مقام عنداللهی حضور دارند می توانند به این مرحله اصلی قرآن برسند و حقیقت آن را لمس و مس نمایند، چنانچه قرآن از این ملاقات و لمس و مس در رابطه با پیامبر خبر داده است «وانک لتلقی القرآن من لدن حکیم علیم» و اهل بیت از جمله علی(ع) با پیامبر از یک نور آفریده شده اند و به منزله جان رسول خدا هستند؛ همچنان که امیرالمؤمنین به صریح قرآن به منزله جان رسول خدا بود و مرتبه عالی از وجود مبارک آنها نفس کتاب مادر است.
»12 زیرا از نظر خلقت نوری، خلقت پیامبر(ص) و علی(ع) پیش از همه مخلوقات بوده و وسیله خلقت دیگر موجودات شده است، از این رو فرمود: «و أنا أول المسلمین» انعام/162 بنابراین علی(ع) و اولاد پاکش، رابطه استوار و اساسی با قرآن دارند و مراد از آن رابطه، رابطه سببیت است که هستی مسبب یعنی قرآن، به هستی سبب یعنی وجود نوری مقام ولایت بستگی دارد که مانند روشنایی آفتاب از آن جدایی ناپذیر است، و وجود مسبب از جلوه های وجود سبب است، و به گونه کامل و تمام در رتبه سبب وجود دارد، بدین جهت آنان به حقایق قرآن احاطه کامل دارند و چیزی در قرآن نیست که آنها بر آن سیطره نداشته باشند و آن را ندانند، و حتی بدون استمداد از ایشان، بهره برداری از قرآن به طور صحیح و کامل مقدور کسی نیست."