سرمقاله : قدر اهل هنر کسی داند / که هنرنامه ها بسی خواند سرمقاله

"کسی که‌ مولانای بزرگ از او در مثنوی معنوی با عبارت«ادیب خوش‌نویس»یاد می‌کند: «چند حرفی نقش کردی از رقوم‌ سنگ‌ها از عشق آن شد،همچو موم‌ زان حروفت شد خرد باریک ریس‌ نسخ می‌کن ای ادیب خوش‌نویس‌ در خور هر فکر بسته بر عدم‌ دم‌به‌دم نقش خیالی خوش‌رقم» دیگری می‌گفت:«من هنر را پلی برای پرواز روح بچه‌ها معرفی خواهم کرد و با افکارشناسی‌ آن‌ها،سعی می‌کنم که برایشان توضیح دهم،هنر در در هر دل و ذهنی خانه دارد و با آن‌ها می‌تواند سازگار شود؛اما این سازگاری به دلی حساس و باوری تازه و نگاهی متفاوت نیاز دارد: «بر شاخسار شور گز پیر،مرغکی گوید نگاه تازه بیاور که بنگری در زیر آفتاب،همه چیز تازه است. بحث همچنان که پیش می‌رفت،به این جمع‌بندی رسیدیم‌ که تعلیم و تربیت با تلطیف روح و آماده کردن روان بچه‌ها به بیشترین ثمرآفرینی خود می‌رسد؛با دانشجو-معلمان هم‌آوا شدیم که هرچند سهم ساعت هنر در مدرسه کم است؛اما به‌ قول«سهراب سپهری»،همین«فرصت سبز حیات»را بهترین‌ توشه برای کار جدی باید تلقی کرد."