قصه های کوچک برای آدم های بزرگ: خودکشی ادب و هنر

"دیروز وقتی می‌خواستم به سر کار بروم گفت: «من نمی‌آم. اصلا فکر نکردی که منم وجود دارم». گفتم:«مگه بقیه چی کار می‌کنن. دیدم فیدل آن‌جا خوابیده است. تنها یک نفر زیر لب گفت: به حق چیزهای ندیده! وقتی از سر کار برگشتم،دیدم سر جای همیشگی لم داده است. بدون این که سرش را بلند کند،گفت:«بدی‌ش اینه که عادت کردم‌ تموم عمرم دنبال تو باشم» گفتم:«بلند شو بریم پارک،کمی قدم بزنیم. سایه‌ی درختان را نشانم داد. بچه‌ها زیر سایه‌ی درختان بازی می‌کردند. تو همیشه به فکر خودت بوده‌ی و هیچ‌وقت نخواستی‌ که با من درست رفتار کنی». یک راست رفتم روی تخت و شروع به کتاب‌ خواندن کردم. زیر چشمی نگاهش کردم. منم یکی مثل همه هستم. خیلی جدی بلند شد و گفت:«مشکل من با تو همینه. منم می‌رم،ولی فکر می‌کنی راحت‌تر می‌شی. از جایم بلند شدم تا ببینم سایه‌ام کجا رفته است. خودش را حلق‌آویز کرده بود."