می دانستم که هرگز نخواهم رفت ادب و هنر

"دیگر به خاطر ندارم که این‌ها چه‌ مدت طول کشید،اما ناگاه جایی در دوردست یا خیلی نزدیک،جغد شب بیدار شد و نور زرد خواب‌آلود شروع به نمایاندن‌ علائم حیات کرد؛به اطراف پخش و به‌ پاهایم نزدیک شد. چرا تو را پس از چهل‌ دقیقه آوردند؟ روزهای متمادی از خودم سوال می‌ کردم که چرا نتوانستم اشک بریزم؟چرا با صدای بلند زاری نمی‌کردم و جیغ نمی‌ کشیدم؟چرا فقط می‌نالیدم؛ضعیف و ناشنیدنی؟چرا پشت تابوت تو بی‌صدا و تسلیم شده قدم می‌زدم؟چرا صورتم را نخراشیدم و خدا را نفرین نکردم؟اگرچه‌ * می‌دانستم‌ که هرگز نخواهم‌ رفت کارینه خودیکیان ترجمه:واهه آرمن (به تصویر صفحه مراجعه شود) در ذهنم همه‌ی این‌ها را بارها انجام دادم و هربار با بی‌رحمی ظالمانه‌تر. اما تا آن موقع من باید پیش مادر مقتول بروم و خواهش کنم که در مورد پسرم... به کسی نگاه می‌ کردم که آن‌قدر نگران سلامتی‌ام بود که من‌ همیشه درد بزرگم را از او پنهان می‌کردم."