خواب نیمروز قناری ها ادب و هنر

"تابلو روی‌ زمین کنار دیوار،میز برگشته بود و گلدان واژگون،بی آن‌که خاک و ساقه‌ی جوان از آن بیرون ریخته باشد. صندلی تاشو را از زیر تخت بیرون آورد،آن‌را باز کرد و روی آن ولو شد. یکی از پاهایش را از لولا باز کرد و مثل کسی که از وزنه‌ی‌ سنگینی رها شده باشد سراغ تخت قراضه‌ای که پتوی کهنه‌ای روی‌ آن‌را پوشانده بود. کاسه‌ی بلور روی طاقچه از درون خرد شده بود،اما همچنان‌ قالب خود را حفظ کرده بود. سقف پایین آمد تا جایی که او دستش را روی صورتش گذاشته بود. باران قطع شده بود و در نور کمرنگ چراغ‌های خیابان می‌شد برگ‌های درخت مجاور را دید که قطره‌های باران را در خود پنهان کرده بودند،دست دراز کرد تا قطره‌ها را زا روی درخت بتکاند. تابلو را برداشت؛رنگ‌هایش روی زمین ریخت و چیزی‌ جز بوم سفید در دستش نبود."