ایستگاه راه آهن ادب و هنر

"ایستگاه راه‌آهن سیدسعید طباطبایی‌ فقط می‌شود این‌گونه فکر کرد:مرد تا ایستگاه راه آهن زنش را همراهی کرده،درواقع او را به ایستگاه می‌رساند. قطار که حرکت‌ می کند زن خودش را روی پنجره خم کرده است. مرد از ایستگاه بیرون می‌آید،اما به‌سوی پارکینگ نخواهد رفت. چگونه می‌شود به‌خانه رفت؟چرا باید به‌خانه برود؟مرد حتما به این‌ها فکر می‌کند. به این فکر می‌کند وقتی کلید را در قفل بچرخاند و در را باز کند،وقتی تمام‌ چراغ‌ها را روشن کند... فکر می‌کند فقط می‌شود تمام شب را قدم زد. مرد از ایستگاه بیرون می‌آید. در یکی از خیابان‌های اطراف ایستگاه شروع به قدم‌ زدن می‌کند. می‌توانید فکر کنید پلکان که پیچ می‌خورد و پایین می‌رود به یکی از آن بارهای تاریک ختم می‌شود. مرد در یک‌ گوشه‌ای تاریک و خلوت می‌نشیند،سفارشی می‌دهد و بعد دوباره... فکر می‌کند نیمکت‌های سالن راه‌آهن جای خوبی برای نشستن است. داخل ایستگاه‌ می‌شود و روی یکی از نیمکت‌ها به‌خواب می‌رود."