تنهایی جهان را در سرم شانه می کرد ادب و هنر

"(به تصویر صفحه مراجعه شود)بهاره رضائی تنهایی جهان را در سرم شانه می‌کرد با این دست‌های ناآرام که آهسته می‌کشد شانه بر مویم با همین دست‌های ناآرام آرام آرام تنهایی جهان را در سرم شانه می‌کرد: فرقی به‌سمت پنجره باز-بسته می‌کشد و بادها از همه‌سو در تاریکی‌های سرم آواز سپید می‌خواندند و جهان در تاریک-روشن تار موهایم دو نیم می‌شد نیمی برای روز مبادا برای نیمه‌ی من! نیمی برای آن دست‌های ناآرام که همیشه چیزی کم داشت (به تصویر صفحه مراجعه شود)"