ارکیده وحشی - مجله کلک ادب و هنر

"شقایق‌زار وحشی باران زده لغزیده و شرابه سیاه‌ موها سرید روی زانوهای پیر و انگشتهای چروک دیده در هنگامه شور به ژرفای سیاهی تارها پنجه کشید و آوای پیر همراهی ساز کرد: آتشی ز کاروان جا مانده‌ /این نشان ز کاروان به جا مانده» دختر قلم بر کاغذ سراند و آنچه از پیر و نوازنده به کلام آمد در سطرها نشست. » (به تصویر صفحه مراجعه شود) مسحور بخار برآمده از استکان‌های کمرباریک چای و تصویر خاک‌آلوده آدم‌های قاب گرفته و قلمدان پیش‌کشی و جست‌ و خیز دختر از پا بند نکردن در جای خود و ردش را گرفتن از آشپزخانه‌ تا بهارخواب،کز کرده کنج پنجره‌ای خیر توت پیر،پیرمرد در برگ‌های‌ گفتگو با نوازنده تأملی کرد. دختر پوشه خالی را پیش کشید:«اگر بررسی آثار شما را هم تمام کنیم،تحقیق کامل می‌شود» کبودی ارکیده وحشی از پنجه‌ها بالا زد:«انجامش را به‌ تو وامی‌گذارم» کنار سبزینه کدر پیچ‌های خیس،سر بر سر هم،سنگ کنده شده از کوه را میانه آب نشانه گرفتند."