چکیده:
چهل سال قبل در هفدهم اردیبهشت ماه سال 1349، قانون تاسیس سازمان اسناد ملی ایران، به تصویب مجلس سنای آن زمان رسید. این قانون- که پیش تر از تصویب مجلس شورای ملی نیز گذشته بود- به تاسیس سازمانی حکم می داد که هدفش جمع آوری و حفظ اسناد ملی ایران در سازمانی واحد بود تا بتواند شرایط و امکانات مناسب را برای حفظ، گردآوری و تنظیم اسناد ملی و همچنین دسترسی عموم مردم را به این اسناد، فراهم آورد.
خلاصه ماشینی:
"این قانون،با تفکیک اسناد دارای ارزش نگهداری از اوراق زائد،وظیفۀ تشخیصاین مهم را،به شورای اسناد ملی،مرکب از شخصیت‌های برجستۀ حقوقی همچون وزیرانامور خارجه،فرهنگ و آموزش عالی(علوم،تحقیقات و فناوری کنونی)،دادستان کل کشور،دبیر کل سازمان امور اداری و استخدامی،دادستان دیوان محاسبات و دو نفر شخصیتحقیقی متبحر در فرهنگ و تاریخ ایران به پیشنهاد وزیر علوم و تصویب شورای وزیرانسپرده است که علاوه بر تشخیص اوراق زائد قابل امحا از اسناد واجد ارزش نگهداری،وظایف مهمی چون تصویب آئین‌نامه‌ها و مقررات مربوط به بررسی و نقل و انتقالپرونده‌های راکد و اسناد ملی،تنظیم و نگهداری اسناد ملی و نحوۀ دسترسی عمومی بهآن‌ها،ضوابط مورد عمل دستگاه‌های دولتی در تنظیم،ضبط و نگهداری اسناد و تدوینتعرفه‌های ارائۀ خدمات اسنادی را بر عهده دارد.
براساس این قانون،کلیۀ وزاتخانه‌ها،مؤسسات دولتی و وابسته به دولت،موظف‌اندکلیۀ اسناد و پرونده‌های راکد خود را-که احتیاجی به نگهداری آن‌ها در سازمان مربوط نیست-برای نگهداری موقت،به سازمان اسناد ملی ایران بسپارند و چنانچه مدت چهلسال از تاریخ تهیه و تنظیم سند گذشته باشد،انتقال آن‌ها به صورت دائم انجام خواهدگرفت،وزارت دفاع،از شمول مقررات این قانون مستثناء شده است."
(
, 
, 
)
