چکیده:
ما در عصری به سر می بریم که رسانه در همه جنبه های زندگی ما حضور دارد. رسانه به صورتی عینی و کتمان نشدنی ثابت کرده است که هنر، تنها نمی تواند متعلق به هنر باشد و کاملا امری بیرونی و اجتماعی است. تاثیر فیلم و سریال بر بعدهای گوناگون زندگی، مسئله ای است که امروزه به شیوه های مختلف بررسی و نقد و ارزیابی می شود.
سویه دیگری نیز در نقد و بررسی فیلم وجود دارد و آن، نگاه انتقادی به رسالت اثر است. چند سالی است که صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران در ماه مبارک رمضان اقدام به پخش برنامه هایی می کند که در عرصه دین به تصویر کشیده شده اند. این گونه برنامه ها می کوشند تا جلوه های دینی را به روشنی و آشکارا برای تمام قشرهای جامعه به صورت جذاب در آورد و در اختیار آنان قرار دهد.
جذابیت دادن به معانی دینی و مادی کردن آنان، کاری بس طاقت فرسا و ستودنی است، ولی از سویی باید به وظیفه سنگین مادی کردن معنویت دینی هم توجه کرد و دقت داشت تا جذابیت دادن به آن، موجب سخیف نمودنش نگردد.
این تحقیق با نگاهی انتقادی، به تحلیل محتوای پنج سریال ماه رمضان می پردازد که افزون بر دینی بودن، جنبه های ماورایی را نیز در خود داشته اند. ماورایی بودن در این سریال ها به معنای حضور نادیدنی ها در عرصه تصویر و به تصویر کشیدن شیطان یا بهشت و جهنم یا از این دست در طول سریال است. در پایان نیز به راهکارهایی برای اصلاح آسیب های این گونه سریال ها می پردازیم.
(
, 
, 
)
