فراری - مجله گلستانه ادب و هنر

"معاون گروهان از این حرفم عصبانی شد،ناگهان کله‌اش را از تنش جدا کرد و روی میز گذاشت و گفت: -نگاه کن،حتی من کله‌ام هم مال خودم نیست. درحالی‌که فردا مثل تو باید برم جبهه،بعد کله‌اش را برداشت و گذاشتسرجایش و با عصبانیت بیشتری ادامه داد:تو تنها پای راست نداری،اما زورت می‌آید با ما بیایی جبهه؟من که این منظرهوحشتناک را دیدم به حال معاون گروهان افسوس خوردم،از رو رفته بودم و نمی‌دانستم چه بگویم. پای راست گم‌شده‌ام توی نامه نوشته بود،چند روز پیش پلیس توی بازار از او کارت شناسایی خواسته؛او هم که هیچشناسنامه‌ای نداشته فراری قلمداد شده،گفته‌اند چون کرد است و فرار کرده بی‌درنگ باید او را بفرستیم جبهه. پاشدم رفتم و روی صندلی نشستم،قلم و کاغذی دستگرفتم و با دلی شکسته و حسرت‌زده و چشمانی پر از اشک شروع کردم به نوشتن نامه‌ای برای پای راستم: ای پای دوست‌داشتنی!مرا ببخش،روحم بسیار خسته است،شاید خودت خوب بدانی که من از دست زندگی و آیندۀ خودمفرار می‌کنم."