در ستایش عامیانگی ایده های پرایموسی مقاله

"» آن‌چه را که مرگ میل به تکرارش دارد گریه یا خندۀ صرف نیست،بلکه قرارگرفتن در حیطۀ روزمرگی و یک حادثۀ عادی است. لذت بردن از نفهمی که نهتنها عام بودن را در برابرخاص بودن قرار می‌دهد،بلکهخاص بودن را که با سلاح فهم ونظریه عامیانگی را طرد کرده وآن را تنها برای حفظ موقعیتخاص بودگی خود در گوشه‌ایمحفوظ نگه می‌دارد،به تمسخرمی‌گیرد. حال اما سخن از جسمی است که خود را وانهاده. اما این متوسط بودن چنان مورد بزرگ‌نمایی قرار می‌گیرد که تنها سایه‌ایاز مدلول‌های پیشین را در خود دارد. دلالت نمادین نقاب وقتی در یکبافت هجومیز قرار می‌گیرد با تهی شدن از پیشینۀ خود این پیشینه را احضارکرده و کله‌پایش می‌کند. امر تهی کردن تنها غلو این بافت است."