ساختمان یازده طبقه ادب و هنر

"ساختمان یازده طبقه محمد خسروی راد اسم من یونس است. آن شب-مثل خیلی از شبها-جلوساختمان یازده طبقه ایستاده بودم. ساختمان فقط یازده طبقه‌اشخوب است. این را هم قبول دارید که ازپشت در و دیوار نمی‌شود کسی یا چیزی رادید!؟فکر کردم حتما پله‌ها را ترجیحمی‌دهند. » درست زمانی که احساس کردم پسرجوان دارد کلیدی از جیبش بیرون می‌آوردو بعد صدای باز شدن در را-در ذهنم-شنیدم،چراغ اتاق طبقۀ یازدهم روشن شد. وقتی پنجره‌ایروشن است،معنیش این است که آنجاکسی هست،و آنجا دارند زندگی می‌کنند. پنجرۀ اتاق طبقۀ یازدهمروشن بود. این خودش-شاید-همۀ زندگی است. ساختمان-حتی با روشن بودنپنجرۀ اتاق طبقۀ یازدهمش-ناقص به نظرمی‌رسید. درست جلو ساختمان حلقه زده بودند. انگار طبقۀ یازدهم ساختمان را فراموشکرده بودم. خواستم مثل دیگران سرم رابه چپ و راست تکان دهم و لبی به دندانبگیرم که کسی گفت:«خودش را انداختپایین؛از آن پنجرۀ روشن. » حالا کسی جلو ساختمان نبود. فقط یک گردنبند زنانهبا زنجیر خوبی جلو ساختمان افتاده بود."