راپرت - مجله نگین خبر و گزارش

"بسرم میزند که راهم را کوتاه‌تر کنم و به آنطرفخیابان بروم،و این شعر عامیانه بیادم میآید که: {Sعاقل بکنار رود تا پل می‌جست#دیوانه پا برهنه از آب گذشتS}ولی اینجا ظاهرا همه عاقلند،و این منم که خیال میکنم ترافیکهمه جا به آشفتگی تهران است،همینکه قدم بخیابان میگذارم نگاه ملامت‌بار،ولی نه تحقیرآمیز یک راننده مرا به پیاده‌رو برمیگرداند. بوقها گوئی امتداد نجواهایفرو خورده‌ایست که فقط در خیابان مفری برای خروج و فوران از«اندرونمن خسته دل»پیدا میکند و این مردم ساکت و صبور همینکه پشت رل قرارمیگیرند دلشان بهمین خوش است که بار و آوار عقده‌های درون را باوسیله‌ای در بیرون خالی میکنند،. دوباره سر جایم می‌نشینمو مذاکرات کنگره ادامه پیدا میکند موضوع بحث کنگره«نقش طبابت درصلح و دوستی ملتها»است،و حالا که بحث به آخر رسیده است،کنگرهمشغول اتخاذ تصمیم درباره تاریخ و مخل تشکیل جلسه آتی مجمع جهانینویسندگان پزشگ است. دکتر لوتوفسکی هم جراح زنانو زایمان است،ولی تخصص خود را رها کرده و منتقد تآتر و دراماتیستشده است!فکر میکردم تنها منم که دندان پزشگم را بوسیده‌ام و قلم بدستشده‌ام،ولی در این جمع می‌بینم که طبیعت بشری میتواند جامع جمیع اضدادباشد. در آستانه یکی از درب‌ها بر روی زمینعبارتی دیده میشد که ترجمه‌اش این بود:«ورود برای عموم آزاد است. چند روز جلوترش از قلم یکیاز نویسندگان ایران در خاطرات سفرش به مجارستان خوانده بودم که حکومتدر بعضی از کاباره‌ها به آکتورها و مقلدین اجازه داده است که ضمن بازیگری‌هایخود از حکومت و رجال حکومت انتقاد کنند. کنگره هماز هرنوع دخالت در سیاست شدیدا احتراز میکرد،و در تمام نطقها و خطابه‌هاسخن از این بود که«قطبی شدن»و هرنوع موضع‌گیری سیاسی،سلامت واصالت و صیانت معنوی مجمع را مخدوش و متزلزل میکند."