شعر - مجله دانشگاه انقلاب ادب و هنر

"دستهای صمیمی شما را صادقانه می‌فشاریمIB} چشمهای زمین {Sسنگین شد ای دل،دل من!بار گناه من و تو# صبح آمد اما نشد صبح،شام سیاه من و تو# این سر نه سامان پذیرد و این غم نه پایان پذیرد# یک نیمشب پر نگیرد تا مرغ آه من و تو# فردا که گلزخم‌ها را عشاق شاهد بگیرند# واحسرتا نیست ای دل!زخمی گواه من و تو# ای دل اگر از اهل دردیم گرد سلامت چه گردیم؟# تا چند این ره نوردیم؟این نیست راه من و تو# جز آیت شرمساری چشم من و تو نبیند# زیرا که جز سوی هم نیست ای دل!نگاه من و تو# این جوشش گرم عشق است،آرام منشین و بشتاب# کاخر شود خاک سردی آرامگاه من و تو# آن گورهای نکنده،با التهابی مکنده# خود چشمهای زمین است مانده به راه من و تو# با من بیا همسفر باش تا دور تا قلۀ نور# در این سفر دست عشق است پشت و پناه من و توS} ساعد باقری: جمال آئینه {Sچنین شنیدم که لطف یزدان به روی جوینده در نبندد# دری که بگشاید از حقیقت بر اهل عرفان دگر نبندد# چنین شنیدم که هرکه شبها نظر ز فیض سحر نبندد# ملک ز کارش گره گشاید فلک به کینش کمر نبندد# دلی که باشد به صبح خیزان عجب نباشد اگر که هر دم# دعای خود را به کوی جانان به بال مرغ اثر نبندد# اگر خیالی به دل نیاید سخن نگویم چنانکه طوطی# جمال آئینه تا نبیند سخن نگوید خبر نبندد# بر شهیدان کوی عشقشبه سرخ‌رویی علم نگردد# به رنگ لاله کسی که داغ غمش به لخت جگر نبندد# ز تیره آه چو ما فقیران شود مشبک اگر که شبها# فلک بر انجم زده نپوشد قمر ز هاله سپر نبندد# صفا به رندی کجا تواند دم از بیانات عاشق زد# هر آنکه نالد به نالۀ نی چو نی به هرجا کمر نبندد."