مردم سالاری دینی؛ تناقض یا تعامل مقاله

"اکنون ایران جمهوری اسلامی با نظریه مردم‌سالاری دینی تلاش‌ می‌کند تا کثرت‌گرایی برخاسته از انقلاب را نهادینه کرده و با کاهش از تنش‌ها از حالت پوپولیستی‌ سال‌های نخست به سوی یک نظام‌ مردم‌سالار دینی با ثبات حرکت کند و از درغلطیدن به ورطهء هولناکگ‌ استبداد فاشیستی(اقتدارگری‌ غیرمساوات‌طلب)بپرهیزد حاکمیت مردم اروپا بر سرنوشت‌ استعمار سرزمین‌های اسلامی را به همراه‌ داشت و مسلمانان را از انسان‌گرایی و دموکراسی غربیان جز ظلم و ستم و کشتار و استعمار بهره‌ای حاصل نشد. برای اینان اسلام‌ علی القائده نباید می‌توانست منشأ انقلاب‌ و تحول شود،حال که،به هر جهت این‌ امر ممکن شده بود،قطعا دیگر نمی‌توانست‌ در حکومت حضور داشته باشد؛چون‌ حکومت خوب و مطلوب،حکومت‌ مردم‌سالار است که مبتنی بر عقلانیت‌ جامعه است و اسلام به عنوان یک دین و یا تشیع به عنوان یک مذهب بر عقلانیت الهی‌ یا«نبوت»و«امامت»استوار است، و عقلانیت آسمانی دینی-مذهبی یا عقلانیت زمینی جمعی-بشری قابل‌ یا به عبارت مختصر گفتمان همینیسم به ایضاح بحث کمک خواهد کرد: 1-نخست این‌که معتقدان به نظریه مردم‌سالاری دینی در جست‌وجوی برقراری رابطهء این همانی بین دین(اسلام)و دموکراسی‌ (مردم‌سالاری)نیستند. او ادامه می‌دهد که«نباید تعجب کرد که این‌ پدیده در یک کشور جدید به ندرت یافت شود و نیز تعجبی نیست که یک‌ رهبر قدرتمند را نه صرفا یک کمک،بلکه یک ضرورت بدانیم؛چرا که اگر چنین رهبر فرهمندی وجود نداشته باشد آن رژیم ممکن است به سرعت به‌ سوی شکل متفاوتی از حکومت حرکت کند و به طور خاص به رژیم‌ اقتدارگرای غیرمساوات‌طلب تبدیل شود»."