خلاصة:
دیدگاه «تعارض جرمانگاری توهین به مقدسات دینی با آزادی بیان»» چنین اظهار
میکند: دینداران بر این باورند که آزادی بیان را باید با ارزشهای دیگری چون
ارزشهای دینی» محدود کرد؛ در حالی که آزادی بیان افراد و گروهها را فقط با آزادی بیان
دیگر افراد و گروهها و نه با آرزشهای مذهبی آنان» میتوان محدود ساخت. بنابراین
افرادء در نقد مقدسات مذاهب و ادیان آزادند؛ هرچند در عمل» به توهین منجر گردد. آنها
مویداتی نیز از حقوق, اخلاق و سیاست بر این ادعا اقامه میکنند. شبهة مورد نظرء بر
اساس دو مبنای حقوق بشر غربی و حقوق اسلامی, قابل نقد است: از منظر حقوق بشر
غربی؛ ای نکه تنها محدودکنندة آزادی بیان افراد و گروههاء آزادی بیان دیگر افراد و
گروههاست. ادعایی بیش نیست؛ از منظر حقوق اسلامی نیزء انسان آزاد مطلق نیست,
بلکه از همان ابتدا آزادیهای او به آموری محدود است.
ملخص الجهاز:
از طرف دیگر، در این ماده، آزادی بیان، به احترام به حقوق و حیثیت دیگران، محدود شده و روشن است یکی از ابعاد حیثیت فرد دیندار، مذهب و آیین اوست و بی احترامی به دین و مقدسات دینیاش، به معنای تجاوز به حیثیت اوست؛ حتی بر اساس گزارش گزارشگر ویژۀ حق آزادی عقیده و بیان، بند 3 ماده 19 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، آزادی بیان را به سبب اخلاق عمومی محدود میکند.
بنابراین دولتها میتوانند در حدود مقررات قانونی و در جهت حفظ اخلاق عمومی، در آزادی بیان مداخله کرده و در حد لازم، آن را محدود کنند؛ در همین گزارش، توهین به مقدسات از مصادیق خلاف اخلاق عمومی اعلام گردیده است که میتوان بدین جهت، آزادی بیان را محدود کرد؛ اگر چه در عمل، کشورهایی که بر مبنای قوانین داخلی خود از این اختیار استفاده قانونی کردهاند، همواره مورد انتقاد سازمانهای بین المللی وابسته به حقوق بشر قرار گرفتهاند (مهر پرور، 1374، ص 359).
با این بیان، میتوان ادعا کرد که جرمانگاری توهین به مقدسات، به دلیل عدم احترام به حیثیت افراد و برخورد آن با نظم و اخلاق عمومی در کشورهایی که این جرم را به رسمیت شناختهاند (بهویژه کشورهای اسلامی) و نیز محرک مخاصمه و خشونت بودن آن، کاملاً با قوانین بین المللی مربوط به حقوق بشر سازگار است.