Abstract:
هدف اساسی پژوهش حاضر ارایه راهکارهای اجرایی برای تقویت هویت اسلامی -ایرانی کودکان در مراکز پیش دبستانی می باشد. اطلاعات این پژوهش به شیوه توصیفی و از تحلیل اسناد و مدارک، گزارشهای تحقیق، منابع چاپی و الکترونیکی استخراج گردید. با توجه به پیچیدگی های دنیای کنونی و احاطه شدن کودکان توسط انواع رسانه های دیداری و شنیداری و به ویژه فضای مجازی،و این که هویت اشخاص در دوران کودکی شروع به تکوین و شکل گیری می کند و در دوره نوجوانی و جوانی به تثبیت می رسد، ارایه ی راهکارهای عملی و علمی ، قابل اجرا و متناسب با نظام آموزشی و فرهنگ اسلامی -ایرانی در آموزش و پرورش کشور بسیارضروری می نماید.
نتیجه گیری: دوران پیش از دبستان با توجه به نقشی که در شکل گیری شخصیت وهویت هر فرد دارد یکی از مهمترین دوره های زندگی محسوب می شود. با توجه به اهمیت این دوره باید با سرمایه گذاری بیشتر در مقطع پیش دبستانی و همچنین فراهم آوردن محیط مناسب، زمینه را برای رشد و پرورش کودک فراهم کرد. و برای تحکیم و اعتلای هویت ملی نوآموزان در قالبی ایرانی- اسلامی ، باید از راهکارهای بسیار ساده و غیرمستقیم و یا به عبارتی نامحسوس استفاده شود. مستقیم گویی در مورد هویت ملی برای این رده سنی نامفهوم و بی فایده خواهد بود.
Machine summary:
با توجه به پیچیدگی های دنیای کنونی و احاطه شدن کودکان توسط انواع رسانه های دیداری و شنیداری و به ویژه فضای مجازی،و این که هویت اشخاص در دوران کودکی شروع به تکوین و شکل گیری می کند و در دوره نوجوانی و جوانی به تثبیت می رسد، ارائه ی راهکارهای عملی و علمی ، قابل اجرا و متناسب با نظام آموزشی و فرهنگ اسلامی -ایرانی در آموزش و پرورش کشور بسیارضروری می نماید.
واژههاي كليدي: هویت اسلامی - ایرانی، کودکان، دوره پیش دبستانی -1مقدمه هویت یکی از دغدغه های مکرر بشر در گستره تاریخ بوده و اساسی ترین علامت مقدمه پرسش در رویه ساختار ذهنی نوع بشر محسوب شده است یعنی توجه به این نکته مهم که من یا خود (که)هستم و غیر یا دیگر در تقابل با من کیست و وجوه و ابعاد فردی اجتماعی و فرهنگی این (من) در چیست .
2- اهمیت هویت ملی دردوره پیش دبستانی تربیت و آموزش در دوران کودکی مورد توجه و علاقه ی بسیاری از دست اندر کاران حوزه ی تعلیم و تربیت بوده است؛ زیرا پایه های شکل گیری شخصیت در این دوران بنا می شود.
به خصوص دوره ی پیش دبستانی که اولین مرحله ی آموزش رسمی است و محیط رفتاری بسیار مهمی برای کودکان به شمار می آید؛ بنابراین اگر تربیت فرزندان بر پایه ی فطرت و اصول تربیت دینی باشد و در عین حال به مسائل روانشناسی و ویژگی های رشد کودک نیز توجه شود آثار مثبت خود را نمایان خواهد کرد)غلامزاده و همکاران، (1396.