Abstract:
هدف از پژوهش حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود خودکارآمدی والدگری والدین دارای کودک اوتیسم بود. این پژوهش از نوع طرح شبه آزمایشی با پیش آزمون پس آزمون با گروه گوا بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تمامی والدین دارای کودک اوتیسم شهر بندر عباس بود. روش نمونه گیری پژوهش در مرحله انتخاب آزمودنی به صورت داوطلبانه؛ و در مرحله گمارش گروه آزمایش و گواه به صورت تصادفی انجام شد. به این ترتیب که 30 نفر از والدین دارای کودک اوتیسم بندرعباس (مراجعه کننده به مرکز اوتیسم) انتخاب شدند. ابزار پژوهش نیز شامل پرسشنامه خودکارآمدی والدگری توسط دومکا و همکاران و پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بود. داده های گردآوری شده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از پژوهش گویای آن است که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود خودکارآمدی والدگری والدین دارای کودک اوتیسم موثر است. پژوهش حاضر حمایتی تجربی برای به کارگیری درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای مادران دارای کودکان اتیسم جهت افزایش خودکارآمدی والدگری فراهم می آورد.
Machine summary:
آنها بایستی به توانایی های خود اعتماد کرده و مطمئن باشند که عملکردشان تاثیر مثبتی بر رفتارهای کودکانشان دارد؛ یکی از درمان هایی که در چند سال اخیر در کمک به مشکلات روانشناختی والدین دارای کودک مبتلا به اوتیسم مورد توجه درمانگران قرار گرفته است ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد است.
بنابراین با توجه به مطالب فوق و کم بودن پژوهش با رویکرد مبتنی بر پذیرش و تعهد در کشور در یاری رساندن به والدین کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم، پژوهش حاضر در پی پاسخگویی به این سوال است که آیا آموزش مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد در بهبود خودکارآمدی والدگری والدین دارای کودک اتیسم موثر است؟ روش الف) طرح پژوهش و شرکت کنندگان: روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه گوا بود.
Keywords: treatment based on acceptance and commitment, parenting self-efficacy, mothers of autistic children.