چکیده:
زبانهای ایرانی و زبانهای هندی هر دو از زبانهای آریایی هستند. پیشینه ی ارتباط آن ها به سده ی6 ق.م باز می گردد. در دوره های پس از میلاد هم، به سبب ورود بسیاری از کتابهای هندی در زمینه های مختلف به ایران، ارتباط بین زبانهای ایرانی و هندی حفظ شد. در دوره های بعد، به خاطر تسلط سلسلههای مسلمان ایرانی فارسی زبان بر آن منطقه، ارتباط بین زبان های ایرانی و هندی بیشتر شد و زبان فارسی قرن ها زبان رسمی سرزمین هندوستان بود. پیامد این ارتباط ژرف و طولانی، تاثیر این دو زبان بر همدیگر بود. این تاثیرات باعث شد که این دو زبان عناصری را از همدیگر قرض بگیرند. زبان هندی در طول این ارتباط دیرینه خود با زبان فارسی واژگان بسیاری را از این زبان قرض گرفته است. بنابراین، پیشینه ی ورود واژگان زبان فارسی به زبان هندی به دورهای باز می گردد گه آغاز روابط بین ایرانیان و هندیان است. برای انجام این پژوهش، نخست وام واژههای ایرانی در هندی از واژهنامههای معتبر زبان سنسکریت و هندی استخراج شد و سپس شواهدی از متنهای کهن سنسکریت و کتیبههای هندی برای واژگان ذکر شد و در خاتمه، ریشه شناسی این واژگان در زبانهای ایرانی برای اثبات ایرانی بودن واژگان آورده شد. به نظر میرسد انجام این پژوهش برای تحکیم بخشیدن به شواهد تاریخی مبنی بر ارتباط ایرانیان و هندیان در دورههای مختلف تاریخی، ضروری است.
The Iranian languages and the Hindi languages are both within the category of the Aryan languages and the history of their relationship goes back to the 6th century BC، In later periods، due to the dominance of Persian speaking Muslims over this region، not only the relationships between the Persian and Hindi languages continued، but it also increased; for centuries، Persian was the official language of India. The history of entering Persian words in the Hindi language goes back to the Achaemenid period and the consequence of this long and deep relationship is the influence of these two languages on each other; in fact، they borrowed elements from each other. This relationship continued in 2500 years. Now، more than 700 Persian words are used in the Hindi language. For this study، Iranian loanwords were extracted from the Sanskrit and Indian dictionaries، and then evidence from ancient Sanskrit texts and Indian inscriptions for the words were mentioned، and finally، the words were examined etymologically. It seems that such a research is useful to strengthen the historical evidence of the relationship between Iran and India in various historical
خلاصه ماشینی:
(٥٣٨ :٢٠٠٨ ,Gumperz) هدف انجام پژوهش هدف از انجام اين پژوهش ،بررسي پيشينه ي ورود واژگان زبان هاي ايراني در زبان هاي هندي به منظور روشن ساختن پيشينه يروابط ايران و هند از دوره هاي گذشته اسـت ؛ هـر چند که شواهد تاريخي و باستان شناسي ،روابط دراز مدت ايران و هنـد را از دوران کهـن تأييد ميکنند؛اما از آن جهت که تا برخوردي يا تماسي بين اقوام مختلف صـورت نگيـرد، فرهنگي و به دنباله ي آن واژگان مربوط به آن فرهنگ نيز قرض گرفته نمـي شـود،شـواهد زبان شناسي هم مي توانند در روشن ساختن اين گونه روابط تاريخي سـهم بسـزايي داشـته باشند.
پيشينه ي پژوهش براي اولين بار در سال ١٨٨٢ آلبرشـت و بـر (Albrecht Weber) بـا انتشـار کتـاب «تاريخ ادبيات هندي » به وجود واژه هاي ايراني در زبان سنسکريت اشاره کردو واژگاني از قبيل -̄lipi«نوشته » برگرفته از -̄dipi فارسي باستان , -divira «دبيـر» وام واژه اي از فارسـي باستان -bara.
در سال ١٣٨١ رضائي باغ بيـدي مقالـه اي را بـا عنـوان «روابط متقابل زبان هاي ايراني و هندي باستان و ميانـه » در مجلـه ي«نامـه يفرهنگسـتان » منتشر کرد که قبلاً در آوريل ٢٠٠٢ در بيست و سومين همايش بين المللي استادان فارسـي سراسر هند،به صورت سخنراني ارائه کرده بود.
در دوره هـاي بعـد بـه خـاطر تسـلط سلسله هاي ايراني فارسي زبان بر آن منطقه ، نه تنها ارتباط بين زبـان هـاي ايرانـي و هنـدي تداوم يافت ؛بلکه بيشتر شدو زبان فارسي قرن ها زبان رسمي سرزمين هندوستان بود.