چکیده:
بر خلاف نگاه بدوی که آثار کهن دینی را صرفا گردآوری، شرح و تبیینهای ذوقی میپندارد، واکاوی بخشهای مختلف متون دینی، به ویژه کتب روایی و شروح آنها، تنوع روشمندی، تدوین و تبویب این آثار را جلوهگر میکند. شرح مجلسی بر کتاب کافی نخستین شرح وی بر کتب روایی پس از تالیف بحار الانوار است. در کنار تتبع گسترده مولف در بحار الانوار، در شرح کافی چهره نقد و بررسی خودنمایی میکند. این پژوهش با هدف شناسایی روش علامه مجلسی در شرح کافی سامان یافته است؛ مهمترین اقدامات مجلسی در شرح اسناد کافی بررسی اجمالی سند، تعیین ضبط صحیح راویان اسناد، بررسی تصحیفات، توجه دادن به حیلوله و ملاحظه اسناد دیگر روایات است. در حوزه بررسی متنی نیز بیان معانی مفردات، استفاده از صرف، نحو و علوم بلاغی، کشف تصحیفات، جمع بین روایات و استناد به قرآن و روایات، بیان مراد و تعیین مصادیق از مهمترین اقدامات اوست
خلاصه ماشینی:
"با این حال و با وجود اختصار در این بخش، او به خوبی توانسته است مقصود خود را بیان کند؛ توجه به موارد محدودی که وی در آن، اسناد روایات را به تفصیل ارزیابی نموده است، نشان از عمق آگاهی او دارد؛ عباراتی مانند مختلففیه، ضعیف علی المشهور، فالحدیث مجهول، صحیح علی الظاهر که علت کاربست چنین اصطلاحاتی را تبیین میکند، نشاندهنده تبحر علامه در سندشناسی است؛ برای مثال در سند حدیث نخست از باب «الإشارة و النص إلی صاحب الدار علیه السلام» با تعبیر «مختلف فیه» نوع سند را مشخص میکند و مینویسد: لأن ابنبلال وثقه الشیخ فی الرجال، و قال فی کتاب الغیبة أنه من المذمومین و قال الطبرسی فی إعلام الوری و السید بن طاوس فی ربیع الشیعة: أما غیبة الصغری منهما فهی التی کانت فیها سفراؤه موجودین و أبوابه معروفین، لا تختلف الإمامیة القائلون بإمامة الحسن بن علی علیهما السلام فیهم، فمنهم أبوهاشم الجعفری و محمد بن علی بن بلال إلی آخر ما قالا ..."