چکیده:
<p dir="RTL">در تأملی پیرامون مصونیت والدین در ایراد صدمات جسمی به فرزندان به این مسئله مهم و بنیادین می­رسیم که اساسا مبنای مصادیق و تبعات برخورداری والدین و بخصوص پدر از مصونیت مذکور در قوانین کیفری بویژه قانون مجازات اسلامی چیست؟ در پاسخ به این پرسش اساسی، هر چند در بادی امر می توان حق تأدیب والدین را به عنوان مستمسک قابل دفاعی در جهت ایراد صدمات جسمی به فرزندان در نظر گرفت، با این حال رویکردها و خط مشی­های مقنن کیفری در تقید به چنین مبنایی یکسان و همگون نبوده و در موارد مختلف با توجه به ملاحظات خاص خویش که چه بسا مصلحت اندیشی­های فقهی و حقوقی در اتخاذ آنها بی‌تأثیر نبوده، بطور صریح یا ضمنی از معیار و مبنای تأدیب عدول نموده است. بدین سان، این اقدام مقنن در عدم پیش بینی معیاری معلوم و مشخص و در مقابل وضع معیارهایی با قابلیت تفسیر موسع و بعضا متفاوت، فرزندان و بخصوص اطفال را در معرض صدمات جسمی شدید و خطرناک قرار داده که جا دارد در اصلاحات بعدی تقنینی به منظور اصلاح این معایب از رهگذر وضع معیاری مشخص جرم انگاری و تشدید مجازات­های مذکور، گامی مهم و اساسی در راستای صیانت و پاسداری از سلامت جسمی فرزندان در چارچوب حریم خانواده بردارد.</p>
خلاصه ماشینی:
"ا. تنبیه اطفال بزهکار را پیش بینی می کند و تغییری که نسبت به قانون راجع به مجازات اسلامی مصوب سال ٦١ داده شده است این است که حدود تنبیه را توسعه داده و میزان و مصلحت تنبیه را نیز مشخص نکرده که بر عهدة کیست ؟ تبصرة ٣ مادة ٢٦ قانون سابق عنوان می کرد: «در جرائم مهمه هرگاه برای تربیت اطفال بزهکار تنبیه بدنی آنان ضرورت پیدا کند تنبیه بایستی به کیفیتی باشد که دیه به آن تعلق نگیرد» با ایراداتی که بر این تبصره وارد بود قانونگذار در اصلاحات سال ٧٠ آن را حذف کرده است .
ا. این است که آیا تنبیه بدنی حتی برای تربیت اطفال ، با مفاد مادة ٤٩ که آنان را در صورت ارتکاب اعمال مجرمانه از مسئوولیت کیفری مبرا کرده است ، مغایر نمی باشد؟ مصلحت اندیشی قضایی پیش بینی شده در تبصرة ٢ برای اعمال یا عدم اعمال یا تعیین نوع و میزان تنبیه بدنی با توجه به چه معیاری از سوی دادگاه اعمال می شود؟ مصلحت خود طفل ، مصلحت خانوادة او، مصلحت جامعه یا مصلحت قضایی ؟(مهرا، ١٣٨٥، صص ٤٦و (47 در پاسخ به سوال اول باید گفت ؛ مقنن در تضاد آشکار با پیام مادة ٤٩ ق.
(عبادی ، ١٣٧٥، ص ١٥٠؛ پوراحمدی لاله ، ١٣٨٥: ص٥٨؛ آبروشن ، ١٣٨٤، ص١٥١) همانگونه که قبلا نیز گفتیم ، صرف نظر از آنکه ثابت شده است تنبیه بدنی طفل نمی تواند در تأدیب و تربیت وی نقش مثبتی را ایفاء کند، اساسا معیار و ملاکی [برخلاف آنچه گفته شده ] برای «میزان » و «مصلحت » در قانون مشخص نشده است و سرنوشت کودکان از دادگاهی به دادگاه دیگر تغییر خواهد کرد."