چکیده:
زرتشتیان همواره با جشن هایی، نیایش و شکرگزاری می کرده اند که امروزه برخی از آنها به عنوان جشن های ملی، نماد و سنبلی از یکتاپرستی و تمدن کهن ایرانی است. جدا کردن دین از بسیاری جنبه های زندگی ایرانیان باستان دشوار و چه بسا غیرممکن است و آگاهی های امروز ما از فرهنگ و تمدن ایران باستان به شدت با دین و آیین در هم تنیده شده است. ایرانیان باستان، شادی را موهبتی الهی دانسته و در مراسم مذهبی برای سپاس از نعمت هایی که اهورا مزدا به آنها ارزانی داشته بود، جشن می گرفتند. برخی از آنها به مرور زمان کم رنگ شده و برخی همانند جشن نوروز جنبه ملی گرفته و همه ایرانیان از هر قوم و نژاد و دینی آن را گرامی می دارند. در این مقاله به اصلی ترین جشن های مذهبی زرتشتیان اشاره شده و ماهیت و چرایی آنها مورد بحث قرار می-گیرد.
Zoroastrians are always a celebration، praise and thanksgiving were celebrated today some of them as a national symbol and a symbol of monotheism and the ancient Iranian civilization. The separation of religion from many aspects of life difficult and perhaps impossible ancient Persians and knowledge of the culture and civilization of ancient Iran today strongly intertwined with religion is. Ancient Iranians، happiness and divine gift in religious ceremonies to give thanks for the blessings that they had Ahura Mazda، was celebrated. Some of them have faded over time، and some celebrated as a national aspect and all Iranians from every ethnic and religious are most welcome. In this article، the most important religious feast mentioned Zoroastrians and the nature and cause them to be discussed.
خلاصه ماشینی:
در تورات در سفر پیدایش در باب اول آمده است که خداوند در مدت ٦ روز آسمان ها و زمین و روشنایی و آب و گیاه و خورشید و ماه و ستارگان و جانوران و انسان را بیافریـد و در هفتمـین روز بیاسود، در سنت مزدیسنان نیز اهورامزدا جهان را در ٦ بار بیافرید اما نه مانند یهوه در یـک هفتـه بلکه در مدت یک سال ، در فصل ٢٥ بندهش آمده است : اهورامزدا میگویـد کـه خلقـت عـالم در ٣٦٥ روز توسط من انجام گرفت و شش جشن گاهنبار در هر سال قرار داده شد.
موله در کتاب ایران باستان بیان میدارد: "در تقویم مزدیسنایی، جشن سالانه به دنبال یک دوره دو روزه قرار دارد که همسپثه ئه دیه یا فروردینگان نامیده میشـود، آخـرین جشـن از شـش جشن فصلی سال یا گاهنبار که آفرینش آفریده های مختلف را به یاد میآورد و آخرین آن مربـوط به خلقت انسان است .
البته کوروش صالحی در کتاب جشن های کهن ایرانی، بیان میکند کـه پژوهشـگران در باستانی بودن این جشن به خاطر نام چهارشنبه تردید دارند زیرا در ایران باستان ، هر روز نام ویـژه خود را داشته است و برج به هفته ها تقسیم نمیشده است اما به هر حال این جشن ، جشـن آتـش است و ریشه باستانی مرتبط بودنش با آتش ، پیوند آن را با آئین های زرتشتی، محکم تر میسـازد و 10 باعث میشود بسیاری آن را در زمره مراسم دینی زرتشتی قرار دهند.