چکیده:
این مقاله به بررسی ارتباطات غیرکلامی و نقش حرکات بدنی در برقراری ارتباط در فرهنگ ایرانـی و زبـان فارسـی میپردازد. نگارنده در این مقاله به این نتیجه میرسد که حرکات بدنی نقش بسزایی در برقراری ارتباط دارند و حتّی جنبه هایی از این حرکات میتوانند نقشی اساسیتر از مهارت های کلامی در برقراری ارتباط ایفا کنند. به طـور کلـی، این حرکات از سه طریق عمل میکنند: ١- جایگزین پیام های کلامـی مـیشـوند. ٢- پیـام هـای کلامـی را تقویـت میکنند. ٣- در جهت خلاف و رد پیام های کلامی عمل میکنند. در این بررسی حرکـات مختلـف انـدام هـای سـر، صورت (که خود به اشارات ابروان ، چشم ، بینی، دهان و لب تقسیم میشود)، دست ، پا و همچنین حرکت اندام هـای دیگر مانند حرکت شانه ها و معنی هر کدام از آن ها در زبان فارسی پرداخته میشود.
خلاصه ماشینی:
"هم اکنون این سؤال مطرح میشود که ارتباطات غیرکلامی تا چه انـدازه حـائز اهمیـت انـد و اینکـه آیـا اشارات جهانیای وجود دارد که از لحاظ فرهنگی مستقل باشند و برای هر انسانی در هر فرهنگ ملموس باشند؟ آیا چیزهایی که هر انسانی انجام میدهد به طریقی معنی واحدی را به دیگر انسان ها انتقال میدهد که صرف نظر از نژاد و فرهنگ و رنگ باشد؟ به بیان دیگر، آیا یک لبخند همیشه دلالت بر یک حالت سرگرمی دارد؟ آیـا اخـم همیشه نشان ناخشنودی است ؟ هنگامی که ما سرمان را از این طرف به آن طرف تکان میدهیم آیا این همیـشه به معنای "نه " است ؟ و یا هنگامی که سرمان را به بالا و پایین میبریم ، آیا این حرکت به معنی "بله " است ؟ آیا همۀ این حرکات برای همۀ مردم همگانی و جهانی است و اگر چنین است آیـا ایـن حرکـات در پاسـخ بـه یـک احساس غریزی است ؟ با فرض اینکه این حرکات نقش بسزایی در برقراری ارتباط دارند، در این مقاله ابتدا به بررسی اهمیت این حرکات و نقش آن ها در برقراری ارتباط میپردازیم و سپس به ذکر برخی از اشارات متداولی که بین فارسیزبانـان رایـج است ، خواهیم پرداخت ."