چکیده:
این پژوهش اثر شرکت در جلسه های آموزش مفاهیم روان شناسی وحدت مدار بر تنیدگی و رابطه مادر- کودک مادران کودکان اتیستیک را بررسی می کند. روش: روش نیمه آزمایشی و طرح پیش-آزمون- پس آزمون با گروه گواه در این پژوهش بکار بسته شد. جامعه آماری پژوهش، 35 نفر از مادران تهرانی دارای کودکان اتیستیک مراجعه کننده به مرکز آموزشی- توانبخشی کودکان اتیستیک (به آرا) در سال 1393 بوده است. از میان این نمونه در دسترس، 16 نفر داوطلب به عنوان نمونه تحقیق در پژوهش، در دو گروه آزمایش وگواه گمارده شدند. اعضای گروه آزمایش در هشت جلسه مداخله روانشناسی وحدت مدار شرکت نموده و هشت جلسه تمرین در منزل را تجربه کردند و اعضای گروه گواه در لیست انتظار برای مداخلات آتی قرار گرفتند. پرسشنامه تنیدگی ادراک شده (PSS)، کوهن، کامارک و مرملستین (1983)، و مقیاس ارزیابی رابطه مادر- کودک(MCRE) ، راس (1961) ابزارهای این پژوهش بود، برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون غیرپارامتریک یومن ویتنی استفاده شد. ...
خلاصه ماشینی:
٢٤ فصلنامه روان شناسي کاربردي/ سال ٩/ شماره ١(٣٣)/ بهار ١٣٩٤ در تنيدگي مادران کودکان درخودمانده بود و سؤال هاي زير روش درمانگري روان شناسي وحدت مدار را ميتوان در شمار روش و مداخله هاي معنوي و مذهبي طبقــه بندي کرد.
آيا شرکت در اين جلسه ها منجر به بهبود سطح پذيرندگي، حمايت گري، سهل گيري و طردکنندگي در رابطۀ مادر- کودک خواهد شد؟ روش روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون ، پس آزمون ، گروه گواه و پيگيري دو ماهه و جامعۀ آماري ٣٥ نفر از مادران کودکان دچار اختلال هاي طيف درخودماندگي و ساکن شهر تهران بود که به مرکز آموزشي-توانبخشي به آرا در سال ١٣٩٣مراجعه داشتند.
روايي محتوايي برگردان فارسي اين پرسشنامه توسط ده تن از اساتيد صاحب نظر دانشگاه علوم پزشکي مشهد تأييد شده است (هاشمي و پيمان نيا، ٢٦ فصلنامه روان شناسي کاربردي/ سال ٩/ شماره ١(٣٣)/ بهار ١٣٩٤ ١٣٩٢).
بحث و نتيجه گيري نتايج پژوهش نشان داد که شرکت مادران گروه آزمايش اين پژوهش در جلسه هاي آموزشي مفاهيم روان شناسي وحدت مدار بر کاهش تنيدگي و بهبود رابطۀ مادر-کودک مادران داراي کودک درخودمانده مؤثر بوده و ثبات اثر آن نيز در مرحله پيگيري پس از گذشت دو ماه مؤيد قابليت اعتماد اثربخشي اين روش درماني است .
ميتوان گفت تاثير آموزش مفاهيم روان شناسي وحدت مدار بر کاهش تنيدگي و بهبود رابطۀ مادر-کودک مادران کودکان درخودمانده بر پايۀ شناخت جديد از رويدادهاي معنادار زندگي و احساس ايمني از اتصال به وجود يگانه است .