چکیده:
روایات اهل بیت(ع) از ابتدای تدوین منابع تفسیری مورد توجه مفسران اعم از شیعه و اهل سنت بوده است. مفسران اهل سنت، عملکرد متفاوتی در مواجهۀ با روایات اهل بیت(ع) داشته اند: برخی از آنان به شکل گسترده و با روش منصفانهای به نقل و نقد روایات اهلبیت پرداخته اند؛ اما برخی دیگر علاوه بر مراجعه اندک به این روایات، در نقد آنها نیز به دور از انصاف عمل کرده اند. این پژوهش در پی نشان دادن میزان اقبال ابن جوزی، مفسر مشهور اهل سنت در قرن ششم هجری، به روایات اهل بیت(ع) و نحوۀ موضعگیری او در قبال این روایات است. نتیجه حاصله از این قرار است که روایات اهل بیت(ع) جایگاه در خور توجهی در تفسیر ابن جوزی ندارد؛ چرا که ابن جوزی علاوه بر مراجعه اندک به روایات اهلبیت(ع) به شکل غیر منصفانه به نقد آنها پرداخته است. بسیاری از روایات منتسب به امیرالمؤمنین(ع) و سایر اهل بیت(ع) که در تفسیرش آمده است، از روایات ضعیف به شمار می آید.
Both Sunni and Shia commentators have referred to the hadiths narrated by Holy Prophet's household (p.b.u.t) from the beginning of compiling exegetic sources. Sunni commentators have differently approached to these hadiths. Some of them have cited and criticized them extensively and fairly, while others have rarely referred to them and criticized them unfairly. The present paper seeks to show how Ibn Jawzi, the famous Sunni commentator in the sixth century ('AH'), have attended and approached to these hadiths. The results show that these hadiths have not a proper and considerable position in his exegesis, because he had not only referred to them in very few cases, but also has criticized them unfairly. Many hadiths attributed to Imam Ali and other Imams in his exegesis are regarded weak hadiths