چکیده:
«پنسوری» یکی از گونه های نمایش سنتی در کره جنوبی است که شباهت های زیادی ایرانی دارد. این نوع نمایش از دیرباز در کره مورد توجه طبقات مختلف جامعه بوده و در مناسبات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی اجرا می شود. هما نطورکه نقالی در تاریخچه ی هنرهای نمایشی ایران جایگاه ویژ های دارد، ای نگونه ی نمایشی نیز حیات خود را در کره ی جنوبی حفظ کرده و دارای اشتراکات اجرایی بسیاری با نقالی ایرانی
است. اما نکته ی جالب توجه این است که ای نگون هی نمایشی در کره برخلاف نقالی در ایران توانسته مسیر به روزشده ای را طی کند و با ایجاد موضوعات و فضاهای مدرن همچنان با تماشاگران حداکثری به حیات خود ادامه دهد. چرایی افت اجرای نقالی )این شیوه ی نمایشی) در ایران و واکاوی علل این فرضیه یکی از اهداف این نوشتار است؛ بررسی، شناخت و مقایسه پنسوری با نقالی می تواند ما را با یک فرمت نمایشی مهم در فرهنگی دیگر آشنا کند. همچنین توجه به ریشه ی نمایش های کهن در کشورهای شرقی
و دست هبندی اشتراکات آ نها م یتواند یک الگوی فرهنگی مشابه پیش رو قرار دهد و موجبات بسط مباحث نظری را فراهم کند. در این مقاله ضمن آشنایی با پنسوری و شیوه های اجرایی آن، به مضامین پرداخته شده، داستان ها و اهداف محتوایی و سبکی آن اشاره می کنیم و در راستای آن به واکاوی علل فرضی هی مطرح شده خواهیم پرداخت. پرسش تحقیق این است که «پنسوری» با وجود همهی شباهتهایی که با نقالی دارد چگونه توانسته خود را به یک شیوه ی اجرایی پرمخاطب و ب هروزشده تبدیل کند درحالیکه
این اتفاق برای نقالی نیفتاده است؟ و اینکه آیا میتوان در نتیجه این مقایسه، راهکاری برای ارتقاء شیوه ی نمایش نقالی یافت؟