چکیده:
از زمان تحقیقات گلدنر دربارة وزن اوستای جدید، داشتن وزن هجایی مهمترین ملاک تعیین شعر در این متون بوده است. گلدنر و معاصرانش طبق سنت ادبی زمان خود وزن را مهمترین مشخصة شعر و عامل تمایز آن با نثر، در هر زبانی، میدانستند. پس از گلدنر، مطالعات شعر اوستایی براساس همان تعریف و ملاک قرار دادن وزن شعر ادامه پیدا کرد، اما در حوزة مطالعات شعر هندواروپایی که اندکی پیش از انتشار تحقیقات گلدنر پا گرفته بود، زبان شاعرانة متن مبنای تشخیص شعر بودن آن شد. این زبان شاعرانه شامل ویژگیهایی مثل وزن هم میشد، اما تمرکز اصلی آن بر عبارات شاعرانة قالبی و خویشاوند در زبانهای کهن هندواروپایی بود. نظریة ادبی جدید، مخصوصا فرمالیسم، که شعر را انحراف از هنجار معمول زبان روزمره تعریف میکرد، بر تعریف شعر نزد محققان شعر هندواروپایی تاثیر گذاشت و آنها نیز، با وجود توجه به سنت ادبی زبانهای باستانی، نشاندار بودن متن، یعنی داشتن عبارات قالبی و واژگان شاعرانه و برهم زدن ترتیب معمول واژهها را معیار اصلی شناسایی اشعار هندواروپایی کهن تعیین کردند. مدعای نوشتة حاضر این است که اگر برای تشخیص شعر در اوستای جدید وزن یا انحراف از هنجار متعارف زبان را ملاک قرار دهیم، نمیتوان یشتهای کوچک و متاخری مانند اردیبهشتیشت را شعر دانست و این نتیجهگیری به دودستگی در مجموعة یشتها میانجامد که احتمالا مقصود سرایندگان یشتها نبوده است و از این رو بهترین معیار برای تعیین بخشهای شعری اوستای جدید مقایسة آنها با اشعار به جا مانده از سایر زبانهای هندواروپایی و یافتن صناعات ادبی در این متون است.
خلاصه ماشینی:
مدعای نوشتۀ حاضر این است که اگر برای تشخیص شعر در اوستای جدید وزن یا انحراف از هنجار متعارف زبان را ملاک قرار دهیم ، نمیتوان یشت های کوچک و متأخری مانند اردیبهشت یشت را شعر دانست و این نتیجه گیری به دودستگی در مجموعۀ یشت ها میانجامد که احتمالا مقصود سرایندگان یشت ها نبوده است و از این رو بهترین معیار برای تعیین بخش های شعری اوستای جدید مقایسۀ آن ها با اشعار به جا مانده از سایر زبان های هندواروپایی و یافتن صناعات ادبی در این متون است .
Remnants of Proto-Indo-European Poetic Craft in چون بازسازی زبان شاعرانۀ هندواروپایی مهم ترین هدف پژوهش های این حوزه بود، فرمول ها به تدریج نقش اصلی را در مشخص کردن زبان شاعرانۀ هندواروپایی بر عهده گرفتند )٥ :١٩٩٥ ,Elizarenkova( و از اهمیت وزن که سده ها مهم ترین معیار تمایز نظم (شعر) و نثر به شمار میرفت ، کاستند.
poetic diction زبان شناسان هندواروپایی که مدافع تعریف جدید شعر، بر اساس دربرداشتن واژه ها و عبارات شاعرانه هستند، این طور استدلال میکنند که اکثر اشعار زبان های هندواروپایی کهن یا به سنت شفاهی تعلق دارد و یا از این سنت سرچشمه گرفته است و جدا کردن شعر و نثر وقتی ادبیات مکتوب در کار نیست ، عملی بیهوده است و بهتر است که در مقابل آن به تمایز میان زبان نشان دار و بینشان و به تعبیری زبان ادبی و غیرادبی توجه کنیم )٢٦ :٢٠٠٧ ,West(.