چکیده:
هدف این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر سطح قند خون و خودکارآمدی در زنان مبتلا به دیابت نوع II بود. روش پژوهش نیمهآزمایشی با پیش و پسآزمون و پیگیری، با گروه کنترل بود. جامعه آماری، شامل همۀ زنان دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) شهر تهران در پاییز 1397 بودند. روش نمونهگیری بصورت دردسترس (30 زن دیابتی) انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (n=15) و گواه (n=15) قرار گرفتند. مرحله پیشآزمون، مقیاس پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (شرر و همکاران؛ 1982) و تست قند خون ناشتا انجام شد. سپس گروه آزمایش 8 جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخلهای دریافت نکردند و در پایان هر دو گروه تحت پسآزمون و دوره پیگیری (3 ماه) قرار گرفتند. تحلیل دادهها، برای متغیر خودکارآمدی، از روش تحلیل کوواریانس تکمتغیره و برای اندازه گیری قند خون ناشتا از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر استفاده شد. یافتهها نشان دادند بین دو گروه آزمایش وگواه، پس از اجرای درمان تفاوت معناداری وجود دارد. بطوریکه، میانگین نمره خودکارآمدی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل افزایش و سطح قند خون ناشتا کاهش یافت (001/0>P).
This research aimed to assess the effect of acceptance and commitment therapy on fasting blood sugar level and self-efficacy in type II diabetic women. Research methodology was quasi-experimental with pre & post-test, and follow-up (3 months) with a control group. Statistical population was all type II diabetic women, who referred to the Imam Khomeini Hospital in Tehran. Thirty female diabetic patients were selected by convenient sampling method and randomly assigned into two groups, experimental group (n = 15) and control group (n = 15). General Self-efficacy Scale (Sherer and Maddux, 1982) and Fasting Blood Sugar Test were used in the pre-test stage. Then, the experimental group participated in 8 sessions of therapy while the control group received no intervention. Finally, both groups were subjected to post-test and follow-up (3 months). Data analysis for the self-efficacy variable was done using the univariate analysis of covariance and repeated measures ANOVA was used to analyze the data obtained through pre and post-meal blood sugar tests. Findings showed that after treatments there was a significant difference between test and control group. So that in experimental group, the mean score of self-efficacy and fasting blood sugar level increased and decreased, respectively, compared to the control (p < 0.001).
خلاصه ماشینی:
چکیده هدف این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر سطح قند خون و خودکارآمدی در زنان مبتلا به دیابت نوع II بود.
خودکارآمدی، درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش، زنان مبتلا به دیابت نوع II، قند خون ناشتا The Effect of Acceptance and Commitment Therapy on Fasting Plasma sugar and Self-efficacy in women with type 2 diabetes Leila Mohaddes Shakouri Ganjavi, Ph. D.
Abstract This research aimed to assess the effect of acceptance and commitment therapy on fasting blood sugar level and self-efficacy in type II diabetic women.
با توجه به موارد فوق، این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر سطح قند خون ناشتا و خودکارآمدی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو انجام پذیرفت.
این نتایج نشان میدهد که درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش در بهبود قند خون بعد از غذا شرکتکنندگان در پژوهش مـؤثر است و بهطور معناداری آن را کاهش میدهد.
نتایج تحلیل کوواریانس مربوط به متغیر خودکارآمدی در مرحلۀ پسآزمون {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} بر اساس جدول 7، ازآنجاکه سطح معناداری در متغیر خود کارآمدی پایینتر از 01/0 است، تفاوت بین دو گروه در این مؤلفهها تأیید میشود؛ بنابراین 84/0 درصد تغییر در نمره متغیر خود کارآمدی افراد به دلیل متغیر مستقل (مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد) است.
بحث و نتیجهگیری این مطالعه با هدف بررسی تأثیر درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر سطح قند خون ناشتا و خودکارآمدی در زنان مبتلا به دیابت نوع دو طراحی و اجرا گردید.