چکیده:
پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پرخاشگری کلامی در دانشآموزان دختر دوره دبیرستان شهرکرد انجام شده است. روش پژوهش حاضر از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و روش نمونهگیری خوشهای چند مرحلهای است. در مرحله اول از بین نواحی دوگانه آموزش و پرورش شهرکرد، ناحیه یک به طور تصادفی انتخاب شد؛ سپس از میان دبیرستانهای این ناحیه نیز دو دبیرستان به شیوه تصادفی انتخاب شدند. با انتخاب دوکلاس از هر دبیرستان و اجرای پرسشنامه، تعداد60 نفر دانش آموز دختر که بیشترین نمره را در مقیاس پرخاشگری داشتند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش(30 نفر) و گروه کنترل (30 نفر) جایگزین شدند. آموزش به صورت گروهی در هشت جلسه 90 دقیقهای و هفتهای یک بار، بر روی گروه آزمایش انجام شد و همه آزمودنیها قبل از آغاز آموزش و پس از آن، پرسشنامه پرخاشگری باس و پری(1992) را تکمیل کردند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از تحلیل کوواریانس استفاده شده است. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به شیوه گروهی باعث کاهش پرخاشگری کلامی نشده و تأثیری نداشته است (05/0>p).
The purpose of this study was to determine the effectiveness of medical acceptance and commitment on verbal aggression in high school girl students in Shahr-e-kord. The present research method is a quasi-experimental one with pretest-posttest design with control group and multistage cluster sampling method. In the first stage, between Shahr-e-kord's dual education areas, District 1 were selected randomly; then two high schools were selected randomly between high schools in this area. By selecting two classes from each high school and implementing a questionnaire, 60 female students who had the highest scores on aggression scale were selected and randomly assigned to either the experimental (30) or the control group (30). Group training was done in eight 90-minute sessions, once a week, on the experimental group, and all subjects completed the Bass and Peri (1992) aggression questionnaire before and after the training. To analyze the data, covariance analysis was used. The results showed that acceptance-based treatment and group-based commitment did not reduce verbal aggression and did not have any effect (p <0.05).
خلاصه ماشینی:
اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر پرخاشگري کلامي دانش آموزان دختر دبيرستان شهرکرد رقيه عبداللهي ١، محمدرضا ايرواني ٢، زهرا اميني راستابي 3 فصلنامه علمي -تخصصي دانش انتظامي از صفحه ٣٩ تا ٥٦ تاريخ دريافت : ٩٦/٠٣/٠٤ چهارمحال و بختياري تاريخ پذيرش : ٩٦/٠٦/١٠ سال چهارم ، شماره پانزدهم ، پاييز ١٣٩٥ چکيده پژوهش حاضر با هدف اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر پرخاشگري کلامي در دانش آموزان دختر دوره دبيرستان شهرکرد انجام شده است .
پرخاشگري يکي از مشکلات مهم دوره نوجواني است که ميتواند به صورت ناسزاگويي، تهديد کلامي و داد و فرياد، رقابت بين فردي، طرد و منزوي کردن ديگران نشان داده شود (شهيم ، ١٣٨٨).
پرخاشگري انفعالي دانش آموزان دوره دبيرستان پرخاشگري انفعالي، متضمن علت هاي شناختي و هيجان براي رفتارهاي پرخاشگرانه آشکار است و در مقابل پرخاشگري قرار ميگيرد که بدون قصد آسيب رساندن انجام ميشود (جين ،١٩٩٩؛ به نقل از اسکارپ و رايني، ٢٠٠١).
فلچر٣ و هيز (٢٠٠٥) انعطاف پذيري روانشناختي را اين گونه تعريف کردند: توانايي تماس کامل با لحظه کنوني و واکنش هاي روانشناختي که باعث ميشود فرد هشيار شود و رفتارهايش را يا تغيير دهد يا اينکه در 1- Acceptance and commitment 2- Whitley Lassen 3- Fletcher جهت ارزش هاي انتخاب شده ي خويش تثبيت کند.
نحوه و چگونگي اجراي پژوهش در اين طرح گروه آزمايش ، دانش آموزان دختر (١٨-١٥ سال ) دبيرستاني شهرکرد تحت آموزش مبتني بر پذيرش و تعهد طي ٨ جلسه ٩٠ دقيقه اي و هفته اي يک بار، به صورت گروهي قرار گرفتند.