چکیده:
حرکت کودکان از حدود هشتماهگی با چهاردستوپا رفتن آغاز میشود. بهمرور پاهایشان قدرت راه رفتن پیدا میکنند و چیزی نمیگذرد که آنها میتوانند بپرند، لیلی کنند و با جستوخیز خود را به هر سو برسانند. زمانی که به سنین پیش از دبستان میرسند، تسلط خوبی بر حرکات بدنی خود دارند و میتوانند با انعطاف بالایی در بازیهای گروهی شرکت کنند. در این میان، کودکانی هستند که هنوز بر حرکات بدنی خود کنترل خوبی ندارند. آنها در بازیها نمیتوانند با تسلط توپ را بگیرند، ایست کنند و با مهارت توپ را پرتاب کنند. این کودکان غالبا در بازیهای گروهی از سوی همکلاسیهایشان انتخاب نمیشوند و به خاطر برخوردشان با وسایل اطراف، حتی در زمان راه رفتن معمولی، دستوپاچلفتی لقب میگیرند.
خلاصه ماشینی:
منظور از برتری جانبی این است که اعضای برتر در یک سمت از بدن قرار گیرند.
البته مطالعات گستردهای در مورد جانبی شدن ناقص مغز در کودکان مبتلا به اختلال بیشفعالی (حسنی، 1395)، اوتیسم (نجاتی، 1391)، عقبمانده ذهنی (جامعی، 1383) و لکنت زبان (بهرامی، 1391) نیز انجام شده است که در تمام آنها میان جانبی شدن ناقص مغز با این اختلالات وجود ارتباط مستقیم اثبات شده است.
چهار عضوی که برتری جانبی آنها در یادگیری کودکان تأثیر زیادی دارد، چشم، گوش، دست و پا هستند.
چنانچه با انجام این ارزیابی مشخص شد یک یا چند عضو در سمت دیگر بدن قرار دارند، با کمک تمرینهای بعد میتوانید برتری جانبی را در کودک تعدیل کنید.
تمرینهایی برای تقویت دستبرتری • خمیری به کودک بدهید و از او بخواهید با کمک کف دست برتر آن را ورز دهد.
• از کودک بخواهید مانند بازی بولینگ، مانعهایی را که روی زمین قرار گرفتهاند، با کمک توپ و دست برتر بزند.