چکیده:
هدف: پژوهش حاضر، با هدف مقایسة اثربخشی برنامه غنی سازی رابطه، مداخله CREW و روش ترکیبی بر ارتقاء سطح انرژی رابطه ای کارکنان، انجام شد. روش: روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعة آماری را کارکنان ستاد مرکزی شرکت گاز استان اصفهان در سال 1398، تشکیل دادند. نمونة پژوهش، 75 نفر از کارکنان داوطلب برای شرکت در این برنامه آموزشی بودند که با روش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه (15 نفر در هر گروه) گمارده شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامة انرژی رابطه ای (اوونز باکر، سامپتر و کامرون، 2016) بود که آزمودنی ها در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون به آن پاسخ دادند. گروه های آزمایش، مداخلة CREW، برنامة غنی سازی رابطه و روش ترکیبی (متشکل از مداخلة CREW و برنامة غنی سازی رابطه) را در 8 جلسة 90 دقیقه ای به شکل جداگانه دریافت کردند. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS-23 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اجرای مداخلة CREW، برنامه غنی سازی رابطه و روش ترکیبی، انرژی رابطه ای کارکنان را در پس آزمون افزایش داده است. نتایج آزمون تعقیبی نیز بیانگر آن بود که روش ترکیبی نسبت به برنامة غنی سازی رابطه و مداخلة CREW، تأثیر بیشتری بر انرژی رابطه ای کارکنان داشته است. نتیجه گیری: بنابراین مدیران می توانند به منظور افزایش انرژی رابطه ای کارکنان، از برنامة غنی سازی رابطه، مداخلة CREW و روش ترکیبی استفاده کنند و اجرای روش ترکیبی را در اولویت قرار دهند.
Aim: The aim of this study was to compare the effectiveness of relationship enhancement program, CREW intervention and combined method on the enhancement of relational energy of employees. Method: The research was a quasi-experimental study with pretest, posttest and control group design. The statistical population was comprised of employees of central office of Isfahan Gas Company in year 2019. The sample consisted of 75 volunteer staff of Gas company who randomly assigned to experimental and control groups (15 people in each group). The research instrument was the relational energy questionnaire (Owens, Baker, Sumpter & Cameron, 2016). The subjects responded in two stages: pre-test and post-test. The experimental groups received the CREW intervention, the relationship enhancement program and the combined method (the combination of the CREW intervention and the relationship enrichment program) separately for 8 sessions, each session 90 minutes. The data was analyzed through ANCOVA by SPSS-23. Results: The results showed that CREW intervention, relationship enhancement program and combined method enhanced relational energy of employees in the post-test. The results of post hoc tests suggested that combined approach, has enhanced the relational energy, more than the other approaches- relationship enhancement program and CREW intervention. Conclusion: Therefore, managers can use relationship enhancement program, CREW intervention and combined method to enhance the relational energy of personnel and prioritize the implementation of the combined method.
خلاصه ماشینی:
دانشيار، گروه روان شناسي، دانشکده علوم تربيتي و روان شناسي، دانشگاه اصفهان ، اصفهان ، ايران چکيده هدف : پژوهش حاضر، با هدف مقايسۀ اثربخشي برنامه غنيسازي رابطه ، مداخله CREW و روش ترکيبي بر ارتقاء سطح انرژي رابطه اي کارکنان ، انجام شد.
با توجه به مطالب مطرح شده ميتوان فرض کرد که مداخلۀ CREW، با تمرکز بر بهبود روابط بين فردي افراد (اوساتوک و همکاران ، ٢٠١٣)، زمينۀ افزايش انرژي رابطه اي آن ها را فراهم ميکند زيرا انرژي رابطه اي از ارتباطات بين فردي مثبت ناشي ميشود (آماه ، ٢٠١٨؛ کامرون ، ٢٠١٣) يکي ديگر از برنامه هاي آموزشي مناسب که کيفيت ارتباطات بين فردي را ارتقاء ميبخشد و منجر به بهبود انرژي رابطه اي افراد ميشود، برنامۀ غنيسازي رابطه ٢ ميباشد.
نتايج پژوهش هاي انجام شده در زمينۀ مداخلۀ CREW، نشان دادند که اجراي اين برنامه آموزشي، منجر به افزايش نزاکت و احترام در تعاملات بين فردي ميشود و ميزان بينزاکتي افراد را کاهش ميدهد (لايتر و همکاران ، ٢٠١١؛ گيلن ، سينکلر، کرنوهان ، بيگلي و لوبين ، ٢٠١٧).
Relationship Enhancement Program نتيجه رسيدند که آموزش اين برنامه ، مهارت حل تعارض (ديويس ، ٢٠١٥)، صميميت (معصومي، خاني، کاظمي، کلهري، ابراهيمي و روشنايي، ٢٠١٧)، همدلي (کانينگهام ، ٢٠١٤)، کيفيت روابط ( ديويس ، ٢٠١٥؛ درگاهي، رضايي، قاسمي و خراساني، ٢٠١٧؛ فتح اله زاده ، مير صيفي فرد، کاظمي، سعادتي و نوابي نژاد، ١٣٩٦)، از خودگذشتگي (قدم پور، يوسف وند و رادمهر، ١٣٩٦) و مهارت هاي ارتباطي (کانينگهام ، ٢٠١٤) را ارتقاء ميبخشد و منجر به کاهش تعارض (مظهري، زهراکار، شاکرمي، داورنيا و عبدالله زاده ، ١٣٩٥) و عاطفۀ منفي (زارع بهرام آبادي، پوزاد، سليماني و جعفري، ١٣٩٣) ميشود.