چکیده:
دﯾﻦ زردﺷﺘﯽ آﯾﯿﻦ ﭘﯿﺸﺎاﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮان اﺳﺖ. اﯾﻦ دﯾﻦ ﭘﺲ از ﻏﻠﺒﮥ اﻋﺮاب ﺑﺮ ا ـﯾﺮان، در ﻣﯿﺎ ﻧـﮥ ﺳـﺪة ﻫﻔﺘﻢ ﻣﯿﻼدی، ﻗﺮنﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﯿﻪ راﻧﺪه ﺷﺪ. اﻣﺎ ﻫﻨﻮز در اﯾﺮان، در ﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﻃﺮفداراﻧﺶ را ﭘﺎر ﺳـﯿﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ و در دﯾﮕﺮ ﻧﻘﺎط ﺟﻬﺎن ﺑﻪﺷﮑﻞ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﭘﯿﺮواﻧﯽ دارد. ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس در ﻣﮑ ﺘـﺐ زرد ﺷـﺘﯽ، ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﮐﻬﻦ اوﺳﺘﺎﯾﯽ اﺳﺖ، در ز ﻣـﺎﻧﯽ ﻃـﻮﻻﻧﯽ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﺷـﻔﺎﻫﯽ اﻧﺘ ﻘـﺎل ﯾﺎﻓ ﺘـﻪ. در ﻓﺎ ﺻـﻠﮥ 300ـ600 م. روﺷﯽ ﺑﺮای ﻣﮑﺘﻮبﮐﺮدن اﯾﻦ ﻣﺘﻮن ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ. ﻣﻘﺎﻟﮥ ﺣﺎ ﺿـﺮ در ﺑـﺎرة دو ﻧ ﻬـﺎد ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ داﻧﺶ ﻣﺬﻫﺒﯽ در زردﺷﺘﯽﮔﺮی ﺑﺤﺚ ﺧﻮا ﻫـﺪ ﮐـﺮد؛ ﯾ ﮑـﻢ، ﻣ ﺘـﻮن ﻣ ﻘـﺪس و دوم، ﺳـﻨﺖ ﻣﻮﺑﺪاﻧﻪ. ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﯾﺎد ﺑﺮد ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان، اﯾﻦ دو ﻧﻬﺎد ﮐﺎﻣﻼ ﻣ ﺠـﺰا، ﺳـﻨﺘﯽ وا ﺣـﺪ ﺑـﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽآﯾﻨﺪ. در اﯾﻦ اﻧﺘﻘﺎل ﺷﻔﺎﻫﯽ داﻧﺶ ﻣﺬﻫﺒﯽ، ﻣﻔﻬﻮم ﺳﻨﺖ ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺑﺮای ا ﺷـﺎره ﺑـﻪ ﻫـﺮ دو ﻣﺘﻮن ﻣﻘﺪس و ﺳﻨﺖ ﻣﻮﺑﺪاﻧﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد. و ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺗﺼﻮر ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻨﻦ ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺑﻪﮐﻨﺪی ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. در ﻣﻘﺎﻟﮥ ﮐﻨﻮﻧﯽ اﺑﺘﺪا ﺗﻐﯿﯿﺮات اﯾﺠﺎدﺷﺪه در درک و درﯾﺎﻓﺖ ﻣﺘﻮن ﻣ ﻘـﺪس ﺑﺮر ﺳـﯽ ﻣﯽﺷﻮد. ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺑﺤﺚ در ﺑﺎب ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ داﻧﺶ روﺣﺎﻧﯽ در ﻣﺮﺣﻠﮥ ﺷﻔﺎﻫﯽ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. در ﻧﻬﺎﯾﺖ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻬﺎدﻫﺎی ﯾﺎدﺷﺪه ﺑﺎ ﻓﺮارﺳﯿﺪن ﺳﻨﺖ ﻧﻮﺷﺘﺎری ﺗﺄﺛﯿﺮاﺗﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ (1).
Zoroastrianism is the pre-Islamic religion of Iran. It became marginalized some centuries after the Arab conquest of Iran in the mid-seventh century, but still has followers int the country, in India (where they are known as Parsis), and in the Diaspora. The sacred texts of Zoroastrianism, in the ancient Avestan language, were transmitted orally for a long time ; some time between ca. 300 and ca. 600 CE a way was found to write down these ancient texts. The present paper will discuss two institution connected with religious knowledge in Zoroastrianism: (1) the sacred texts, and (2) "priestly tradition". It should be stressed that these two very distinct institutions are often regarded by scholars as a single Tradition. For the period of oral Transmission the concept of "oral tradition" is used for both, and it is widely assumed that "oral traditions" are very slow to change. The paper will examine developments in the reception of the sacred texts, and go on to discuss the development of priestly knowledge in the "oral phase". After this it will outline hoe this institutions were affected by the emergence of a written tradition.
خلاصه ماشینی:
در این انتقال شفاهیِ دانش مذهبی، مفهومِ سنت شفاهی برای اشاره به هر دو متون مقدس و سنت موبدانه استفاده میشود.
به هر روی، پذیرش منفعلانۀ روحانیت نیز بیاثر شده است؛ بنا بر این واقعیت که در بسیاری از فرهنگهای شفاهی، از جمله آیین زردشتی، انتقال دانش مذهبی میان روحانیان و عوام جز در جریانِ پرسشوپاسخ رخ نمیدهد.
2. جایگاه دانش دینی در دو سنتِ شفاهی و نوشتاری بیشتر آنچه که از متون مذهبی زردشتی به یادگار مانده، امروزه در قالب کتابی به نام اوستا در دسترس است.
چون آنان دانش نظری موردنیاز را برای یادگیریِ اصولی یک زبان خارجی نداشتند، بنابراین، گزینۀ دوم و مناسبی برگزیدند که فراگرفتن متون اوستایی با تکرارکردن بود (Kreyenbroek, 1996:221-237).
ما از متنی که با عنوان بغانیشت ـ ←Bagᾱn Yašt ـ شناخته میشود (Yasna: 19, 20-21)، تصویری اجمالی از ماهیت آموزش مذهبی پیشرفته در عصر متقدم به دست میآوریم؛ که شامل تفسیر ادعیۀ اصلی در زردشتی است از دورانی که هنوز اوستایی زبان آموزش بود.
مرکز این شاهنشاهی در ایران غربی قرار داشت؛ جایی که زبانهای محلی بهقدری با اوستایی متفاوت بودند که درک و دریافت متون مقدس پیچیده میشد.
محتملترین توضیح این است: زمانی که دین زردشتی به ایران غربی راه یافت، روحانیونِ آن با پیروان بالقوهای مواجه شدند که انتظار داشتند هر روحانی بتواند آینده را پیشگویی کند.
در باب آموزشهای روحانی هم به همین گونه است؛ گمان میرود در یک محیط شفاهی، در برابر تأثیرات فرهنگی هر عصر، واکنشگری بیشتری وجود داشته باشد تا محیطی که روحانیت در آن به گرفتنِ روایت را زن در بمبئی، در زمان تحقیقات نویسنده برای کتاب زندگی زردشتی (Living Zoroastrianism)، به او گفت.