چکیده:
امروزه با پیشرفت تکنولوژی و نیاز روزافزون جوامع به خدمات پزشکی، حجم عظیمی از تجهیزات و ملزومات پزشکی تولید و برای استفاده در اختیار پزشکان و بیماران گذاشته میشود. تولیدکنندگان و متخصصان این امر همواره در پی ارائة بهترین و استانداردترین محصولات و تجهیزات پزشکی هستند، اما با وجود این، متأسفانه امکان عرضة ملزومات و تجهیزات پزشکی معیوب از موضوعات انکارناپذیر در جهان امروز است. در پارهای موارد، استفاده از تجهیزات و ملزومات معیوب باعث ایراد خسارات مالی و بدنی جبرانناپذیر به مصرفکنندۀ نهایی شده است و موجب طرح و ایجاد این موضوع میشود که تولیدکننده یا واردکنندة تجهیزات موردنظر تا چه حدی مسئول جبران خسارات خواهد بود. در اتحادیة اروپا و در قوانین درونقارهای، تولیدکننده و عرضهکنندة تجهیزات پزشکی معیوب را بهصراحت مسئول جبران خسارات ناشی از عیوب کالا میدانند و از اثبات تقصیر در این زمینه، زیاندیده را معاف گردانیدهاند. اما در حقوق ایران، قوانین موضوعه در این خصوص تصریحی ندارد و قانون حمایت از حقوق مصرفکننده مبنای مسئولیت را تغییر نداده است؛ هرچند در آییننامة فعالیت در حوزة تجهیزات پزشکی مبتنی بر تحولات حقوق خارجی، مسئولیت بدون تقصیر برای تولیدکننده و واردکنندة تجهیزات پزشکی معیوب پیشبینی شده است. این پژوهش که به روش کتابخانهای انجام گرفته، در پی بررسی مبانی مسئولیت بدون تقصیر برای تولیدکننده و عرضهکنندة تجهیزات پزشکی معیوب است.
Today, with the advancement of technology and the growing need of communities for medical services, a huge amount of medical equipment and supplies are produced and made available to physicians and patients for use. Manufacturers and specialists always seek to provide the best and most standard medical products and equipment; nevertheless, the possibility of providing defective medical supplies and equipment is one of the undeniable issues. The use of defective equipment and supplies in some cases causes irreparable financial and physical damage to the final consumer and raises the question of to what extent the manufacturer or importer of such equipment will be responsible for compensation. In the European Union and in intra-continental law, the manufacturer and supplier of defective medical equipment have been explicitly held liable for damages resulting from the defects of the goods, and the injured party has been exempted from proving guilt in this regard. In Iranian law, the relevant laws are not specified in this regard. The Consumer Protection Act has not changed the basis of liability, but the Code of Conduct for Medical Equipment, based on developments in foreign law, provides for fault-free liability for manufacturers and importers of defective medical equipment. In this research, which has been done by the library method, we seek to investigate the principles and effects of creating liability without fault for the manufacturer and supplier of defective medical equipment.
خلاصه ماشینی:
اما در حقوق ايران ، قوانين موضوعه در اين خصوص تصريحي ندارد و قانون حمايت از حقوق مصرف کننده مبناي مسئوليت را تغيير نداده است ؛ هرچند در آيين نامۀ فعاليت در حوزة تجهيزات پزشکي مبتني بر تحولات حقوق خارجي، مسئوليت بدون تقصير براي توليدکننده و واردکنندة تجهيزات پزشکي معيوب پيش بيني شده است .
در حقوق ايران ، ظاهرا مادة ١ قانون مسئوليت مدني بيانگر اين مطلب است که مبناي مسئوليت ، مبتني بر تقصير است ؛ يعني قاعدة کلي اين است که توليدکننده و عرضه کننده در صورتي مسئول زيان هاي ناشي از کار خويش هستند که مرتکب تقصير شده باشند، ولي قبول اين مطلب مانع از آن نيست که در مواردي خاص براي آنها مسئوليت بدون تقصير و يا حتي مسئوليت محض از سوي قانون يا توافق طرفين پيش بيني شود، و لذا نميتوان ادعا 10 کرد که تقصير، مبناي منحصر مسئوليت است .
در اين نوع از مسئوليت ، توليدکننده يا عرضه کنندة تجهيزات پزشکي را زماني ميتوان مسئول جبران خسارت ناشي از توليد کالاي معيوب دانست که در توليد و عرضۀ کالا مرتکب تقصير شده باشد.
در اين راستا، مصرف کنندة زيان ديده کافي است اثبات نمايد کالا معيوب بوده و اين عيب موجب بروز و ايجاد خسارت بر او شده است ؛ حتي اگر توليدکننده يا عرضه کننده تمام احتياط هاي لازم را رعايت کرده باشد.
Fletcher, George P, Fairness and Utility in Tort Theory, in: Philosophy of Law: Classic and Contemporary readings, ed.